Γράφει η Κατερίνα Μίσσια.
Είναι κάποιες σχέσεις στη ζωή, αλλιώτικες, βγαλμένες από φαντασία.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή σου, που μπαίνεις στη δική τους για κάποιον λόγο που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί.
Άλλοι το λένε έρωτα. Μα γίνεται μωρέ να έχουν ερωτευτεί δυο άνθρωποι χωρίς να έχουν κάνει έρωτα ποτέ;
Άλλοι το λένε αγάπη. Και τι αγάπη είναι αυτή;
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει. Και δεν θα καταλάβει ποτέ.
Είσαι εκεί, όταν δεν είναι κανείς άλλος.
Είναι εδώ, όταν μόνος σου παλεύεις με τα θηρία.
Στέκεται εκεί, σε ακούει όταν όλοι έχουν τα αφτιά τους κλειστά.
Είναι εδώ και σου μιλάει, όταν όλοι δεν ξέρουν τι να πουν.
Σε ξέρει, σε γνωρίζει όπως δεν σε γνωρίζει κανείς.
Ξέρει τι πρέπει να πει. Γνωρίζει πώς να το πει.
Της λες κάτι και καταλαβαίνει περισσότερα από αυτά που της λες.
Σου λέει κάτι και νιώθεις περισσότερα από αυτά που θα σου πει.
Κλαις και γίνεται δάκρυ σου.
Κλαίει και γίνεσαι βάλσαμο στον πόνο της.
Σε αγκαλιάζει και σου δίνει αυτά που δεν σου έδωσε κανείς.
Σε αγγίζει και σου χαρίζει γη και ουρανό.
Μια δύναμη που πηγάζει από την ψυχή.
Ένα στήριγμα που δεν το ψάχνεις.. σε βρίσκει.
Ξέρεις ποιο είναι το περίεργο;
Αυτό δεν συμβαίνει πάντα.
Μπορεί να χαθείτε. Να κάνετε να μιλήσετε μήνες, ακόμα και χρόνια.
Αλλά θα έρθει εκείνη τη στιγμή που πρέπει.
Εκείνη τη στιγμή που θα χάνεσαι.
Θα πας, εκείνη τη στιγμή που θα χάνεται.
Έτσι ξαφνικά. Έτσι απλά.
Σαν από χέρι Θεού.
Και όλα γρήγορα θα φτιάξουν.
Και δεν θα είσαι πια μόνος.
Δεν θα είναι πια μόνη.
Μάλλον δεν ήσαστε ποτέ μόνοι.
Δεν υπάρχουν τέτοιες σχέσεις, θα σου πει κάποιος.
Δεν γίνεται να υπάρχουν.
Κι όμως.. κοίταξέ μας.. υπάρχουμε..