Απρόβλεπτη θύελλα ο έρωτας, και δεν ταιριάζει στους δειλούς!
Γράφουν ο Τριστάνος και η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Λένε πως τα όνειρα δεν γίνονται ποτέ πραγματικότητα. Έτσι πίστευα και εγώ, μέχρι που ήρθες εσύ – και έγινες το μεγαλύτερο μου όνειρο.
Εμφανίστηκες από το πουθενά, αρχικά σαν ένα μικρό αδύναμο φως που τρεμόπαιζε στο σκοτάδι μου και μετά σαν προβολέας, στο τούνελ που είχα βάλει τη ζωή μου για να κρύβομαι και να αντέχω για πολλά χρόνια.
Ήταν μια άτυπη κατάσταση αυτοσυντήρησης, που το μίζερο και το γκρι είχαν γίνει η κανονικότητα μου.
Την είχα συνηθίσει.
Έφερες σχεδόν σαν σίφουνας την παλέτα με τα χρώματά σου, το γέλιο σου, το τσαγανό σου για ζωή – λαβωμένη, αλλά με πείσμα παρούσα εδώ πάνω.
Όμορφη πολύ από μέσα, με τις πληγές σου παράσημα και καμάρωνες κιόλας γι’ αυτά!
Με προσέγγισες με την αθωότητα μικρού κοριτσιού, που πιστεύει πως κάθε άνθρωπος που εμφανίζεται μπροστά της είναι ένα δώρο, ένα νέο χρώμα στον καμβά της ύπαρξής της.
Στα μάτια μου φάνταζες στην αρχή εξωπραγματική, έξω και μακριά από τον κόσμο μας, πλάσμα άλλης εποχής και διάστασης άλλου πλανήτη ίσως, με αυτή την αγνότητα και καθαρότητα που οι περισσότεροι από μας, έχουμε ξεχάσει πως είναι.
Δεν πίστευα στην τύχη μου. Πέρασε καιρός να το παλεύω μέσα μου, να αποδεχτώ το “έλα” σου, να συνειδητοποιήσω τι μου γίνεται, να σταματήσω να σε αμφισβητώ, να σταματήσω να θέλω να σε απομυθοποιήσω, διότι στην αρχή τρόμαξα με όλο αυτό το πολύ καλό σου, για να είναι αληθινό μου.
Είχα να παλέψω και με τον συμβιβασμένο εαυτό μου βλέπεις, που είχε πια πιστέψει στην κακοτράχαλη διαδρομή του – ότι δηλαδή έτσι πάει ο δρόμος, δεν έχει ορίζοντα ανοιχτό, πεδιάδες, λουλούδια και ψυχές αγρούς!
Πέρασε καιρός, δεν μέτρησα πόσος. Και πήρα την απόφαση ότι θα τα παρατούσα όλα για χάρη σου.
Θα γκρέμιζα όλα τα συρματοπλέγματα, που είχα περιφράξει την “καθώς πρέπει” συμβατική ζωή μου, διότι τα όνειρά μας, μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, μόνο εάν έχουμε το θάρρος να τα κυνηγήσουμε.
Και έστησα στο μυαλό μου – που πλέον έβγαζε σπίθες τέτοιες, στο όριο της έκρηξης – ένα όνειρο φτιαγμένο μόνο για μας τους δυο, για να το ζήσουμε έξω από τα σύνορα της λογικής.
Έξω και μακριά από τα σιγουράκια μας και την μίζερη καθημερινότητα μας.
Πάντα άκουγα την λογική μου και όχι την καρδιά και ήρθε επιτέλους η ώρα να ζήσω αυτό που χρόνια αναζητούσα, που μπορεί να είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος, όμως ποτέ δεν υπήρξα δειλός στη ζωή μου. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, μέχρι να έρθεις ΕΣΥ και τώρα τρέμουν τα πόδια μου, αλλά γουστάρω!
“Εφτά ζωές” νιώθω ότι σε περίμενα κι έκανα υπομονή, γιατί ήξερα ότι θα έρθεις. Μου το χρωστούσε η ζωή – πώς το λένε – μου το χρωστούσε η μοίρα.
Έδωσες νόημα στην ύπαρξή μου και έκανες την καρδιά μου να χορεύει σε παλαβούς ρυθμούς. Καρδιοχτύπι τρελό, σε κάθε μας “μαζί” στιγμή, ένιωθα ότι η καρδιά θα βγει από τη θέση της, θα ‘ρθει και θα πέσει μπροστά στα πόδια σου – χάρισμά σου!
Απρόβλεπτη θύελλα, με παρέσυρες και με έστειλες στον αστερισμό της τρέλας. Του “μαζί όλα”, ή του “τίποτε μόνος”.
Κανένας δεν μπορεί πλέον να με σταματήσει.
Ούτε αυτοί που θέλουν τάχα το “καλό μου”, ούτε όλα τα βαρίδια που μου έχουνε δέσει στα πόδια, για να μπορούν να με κρατούν δέσμιο εκεί που τους βολεύει.
Βγάζω από πάνω μου τη φορεσιά των “πρέπει” και των υποχρεώσεων και ντύνομαι με τα ομορφότερα “σ’ αγαπώ”, με τα πιο έντονα μου “σε θέλω”!
Θα πήγαινα μαζί σου ως την άλλη άκρη του κόσμου, για τη χαρά του ταξιδιού, για το πλάι – πλάι, γιατί η αγκαλιά σου είναι η νέα πατρίδα μου.
Σε περιμένω λοιπόν στην αποβάθρα, με ένα διπλό – χάρτινο εισιτήριο στο χέρι, με προορισμό ένα μαγικό ταξίδι, με όριο έναν απόλυτο έρωτα, που δεν είναι χάρτινος.
Είναι εδώ μέσα και παντού γύρω μου, σε κάθε σκέψη μου και τον νιώθω να συγκλονίζει το “είναι” μου. Σε κάθε επόμενο “τώρα”, για κάθε ανάσα που θα παίρνω και θα σε νιώθω δίπλα μου.
Έλα να μπλέξουμε τα χέρια γερά και να χαθούμε σε άγνωστα σοκάκια και καινούργιες διαδρομές, δίχως να μας νοιάζει που θα καταλήξουμε.
Μόνη έννοια μου θα είναι, κάθε πρωινό́ να είσαι η πρώτη εικόνα που θα αντικρίζω.
Μόνη αξία – καύσιμο κι αιτία για κάθε αύριο που θα έρχεται – η προηγουμένη νύχτα μας, που θα καιγόμαστε μαζί σαν αδιαίρετο “ένα”, πριν καταλήξουμε μπλεγμένοι κουβάρι αγκαλιά.
Και κάθε φορά που τα μάτια μου θα ανοίγω – για να δω αν είσαι όνειρο – να σε βλέπω να κοιμάσαι δίπλα μου και να σου λέω “σ’ αγαπώ”. Ξανά και ξανά – σαν αίτια να ανασαίνω.
Ξέρεις, ο έρωτας δεν χορταίνει με το “λίγο”. Δεν φυλακίζεται σε κανόνες δειλών. Δεν συντηρείται σε λιγόψυχες καρδιές. Τα θέλει όλα σου, τα δικά σου, τα δικά μου. Ναι ξέρεις, για αυτό σου λέω τώρα, “πάμε να το ζήσουμε”.
Χωρίς αποσκευές, φέρε μου μόνο το χαμόγελο σου!