Να άκουγα την φωνή σου, άλλη μια φορά..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Σήμερα λέει, είναι η Παγκόσμια Μέρα για την φωνή.
Είναι η μέρα που «πρέπει» να θυμόμαστε να προσέχουμε την φωνή μας.
Σήμερα θα ήταν τα γενέθλιά σου, και πάνε πια χρόνια που δεν σου είπα “χρόνια πολλά”.. 
Μπορώ να θυμηθώ μια μια τις τούρτες που σου έχω φέρει. Μπορώ να θυμηθώ τα δώρα που σου έχω πάρει (και ποτέ δεν σου άρεσαν…)
Μπορώ να θυμηθώ τραπέζια και γλέντια και τα πάντα όλα.
Αυτές τις μαρτυρικές μέρες που εσύ κι εγώ ζήσαμε μια διαδρομή χωρίς επιστροφή, δεν μπορώ να θυμηθώ την φωνή σου.
Ήταν τόσο δεδομένη η φωνή σου.
Ήταν τόσο δεδομένη η παρουσία σου.
Πέρασε καιρός που η σιωπή σου είναι εκκωφαντική.
Που λείπεις αλλά είσαι εδώ κάθε στιγμή.
Κάναμε διαλόγους ολόκληρους εσύ κι εγώ μόνο με τα μάτια, όλη μας την ζωή.
Τώρα όμως, τώρα θα θελα να ακούσω την φωνή σου μια ακόμα φορά.
Όταν με έλεγες Σόφη τρόμαζα, ήξερα πως έχω κάνει σκατιά και θα με μαλώσεις.
Όταν γέλαγες, ήταν από την ψυχή σου και «τράνταζε» τα πάντα γύρω σου.
Όταν θύμωνες, ήταν σαν να έχει σηκωθεί η θάλασσα και θα κατάπινε τα πάντα γύρω της.
Όταν μίλαγες στα παιδιά μου, έλιωνες από αγάπη και τρυφεράδα.
Και κοίτα να δεις τι έχω πάθει η ανόητη, δεν θυμάμαι την φωνή σου.
Δεν μπορώ να φέρω στο μυαλό μου την φωνή σου.
“Θέλω να σε ξανακούσω” και είναι εκείνο, το τελευταίο χατίρι που δεν μου έκανες. Είναι εκείνο το τελευταίο “σ’αγαπώ” το διάβασα στα χείλια σου.
Τώρα με ακούς εσύ.. κι εγώ η ανόητη, έχω γεμίσει από τόσες μνήμες μέσα μου και δεν μπορώ να θυμηθώ την φωνή σου.
Εκείνη την φωνή που ήξερα από την ανάσα κι όλας αν είναι θυμωμένη, αν είναι κουρασμένη, αν γελάς ή αν προσπαθείς να κρύψεις κάτι.
Γιατί ξέρεις.. τα παιδιά.. τα ξέρουν όλα… από τα παιδιά δεν κρύφτηκε ποτέ κανείς.
Αυτό που δεν σου είπα ποτέ είναι πως υπήρχαν φορές που σε έπαιρνα τηλέφωνο χωρίς να θέλω κάτι. Μόνο και μόνο για να σε ακούσω και να ξέρω πως «όλα είναι στην θέση τους».
Και για καιρό, τίποτα δεν ήταν στην θέση του. Άλλαξαν πολλά. Ξανάλλαξαν.. κι εγώ δεν έπαψα να αναζητώ την φωνή σου.
Τον αριθμό σου δεν τον έβγαλα ποτέ από τις ταχείες κλήσεις μου. Είναι πάντα εκεί. Ο πρώτος αριθμός.. 

Παράξενη μέρα. Άλλη μια, μέσα στις πολλές.

Να μιλάτε στους ανθρώπους σας.
Να τους ακούτε. Να μην θεωρήσετε ποτέ δεδομένο το επόμενο ξημέρωμα. Να μην θεωρήσετε ποτέ δεδομένο τον χρόνο.
Συμβόλαιο με το χρόνο, δεν υπέγραψε κανείς. Δεδομένο δεν είναι τίποτα… κι εγώ σήμερα, στα γενέθλιά σου.. και τι δεν θα δινα να ξανακούσω τη φωνή σου… εκείνη την σταθερή, δυνατή, γεμάτη φωνή που θα ησύχαζε κάθε τρικυμία.
Εκείνη τη φωνή που αρκούσε να την ακούσω, και να νιώσω πως όλα.. θα πάνε καλά.

Και τώρα σιωπή μπαμπά μου….

LoveLetters