Γράφει η Άρτεμις Βαμβουνάκη
Τις νύχτες δε σε αναζητώ πια, δε μου λείπει το άγγιγμά σου ούτε καν το χαμόγελό σου.
Ξεθώριασε και αυτό μέσα στο μυαλό μου. Δεν ταξιδεύω πια με το αλισβερίσι της σκέψης σου και δε με ροκανίζει η μορφή σου. Δεν αναζητώ την αύρα και τη θέα του κορμιού σου, ούτε ποθώ να ζω για σένανε πια.
Δε με πληγώνει η αδιαφορία σου και δε με στοιχειώνει τα βράδια της μοναξιάς μου. Δε μαραζώνω μέσα μου για σένανε και δε με αγγίζουν τα ψεύτικα λόγια και οι πράξεις σου. Δε με πληγώνει το ψυχρό και απόμακρο βλέμμα σου ή η συμπεριφορά σου. Δεν αναζητώ τον καπνό από το τσιγάρο και το ποτό σου, τις νύχτες μου. Δεν αφουγκράζομαι τις σιωπές και δεν ακροβατώ πια στα δικά σου θέλω.
Άλλαξα ρότα στη πορεία μου. Δε θα αναλογιστώ κι ούτε θα ρίξω άλλες ευθύνες πάνω μου. Δε θα ξενυχτίσω αναζητώντας το «γιατί
σου και το «πως», ούτε καν θα κλάψω γιατί στέρεψα πια.
Δε με ταράζει η απουσία σου και είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσα να μου κάνω, ζυγίζω μονάχα τον εαυτό μου και ακολουθώ τα όνειρά μου.
Σέβομαι ότι είμαστε διαφορετικοί και δε με καίει που δε σου είμαι αρεστός. Αν επιθυμούσες να πορευτείς μαζί μου θα ήσουν πάντοτε εδώ με μένα αλλά «οι δρόμοι ανοικτοί και τα σκυλιά δεμένα».
Δε μου λείπεις πια και είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσα να μου κάνω ως αντάλλαγμα των ψεύτικων και εφήμερων σου όρκων, εξάλλου «Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα».