Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.
Είναι καλό που λες κάποιες φορές να υπάρχουν όρια, για να προστατεύεις κυρίως τον εαυτό σου από δυσάρεστες παρεμβολές.
Για να προλαβαίνεις καταστάσεις και συμπεριφορές που θα σε κάνουν να εκπλαγείς, αρνητικά τις περισσότερες φορές.
Να θέτεις λοιπόν αυτές τις λεπτές γραμμές που ορίζουν την ισορροπία σου και να προειδοποιείς όποιον τείνει να τις περάσει και να τις χλευάσει.
Δεν είναι όλοι οι κανόνες για να σπάνε και ούτε όλα τα όρια για να τα προσπερνάμε.
Κάποιος μπορεί να πληγωθεί, να αισθανθεί ότι σακάτεψες το μέσα του στο διάβα σου.
Κάποιες άμυνες και κάποια τείχη δεν υψώθηκαν τυχαία.
Κάποτε συνέβη κάτι και αυτό το κάτι, επειδή πονάει πολύ, επέλεξε να το κρύψει, να το καταχωνιάσει στην άκρη του μυαλού του.
Γι’αυτό λοιπόν, σεβάσου τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου και μην προκαλείς με τη συμπεριφορά σου αν δε σου έχει δώσει δικαίωμα.
Και όλα αυτά γιατί μπορεί να τον θίξεις με τη συμπεριφορά σου και να τον κάνεις να αναρωτηθεί γιατί σε εμπιστεύτηκε.
Άσχημο αυτό πολύ σε μια εποχή που η εμπιστοσύνη κερδίζεται ολοένα και πιο δύσκολα.
Αλλά να μου πεις τι λέω και εγώ τώρα.
Για ποιον σεβασμό και ποια όρια μιλάω;
Οι λέξεις αυτές έχουν γίνει άγνωστες σε έναν κόσμο μορφωμένο.
Εδώ ο ένας προσπαθεί να βγάλει το μάτι του άλλου και να ρίξει το φταίξιμο στον διπλανό.
Δεν πειράζει όμως, όπως και σε άλλες περιπτώσεις υπάρχουν και εδώ οι φωτεινές εξαιρέσεις που κάνουν όλους τους υπόλοιπους να φαντάζουν τόσο μικροί.
Πάντα θα ελπίζω στο αδύνατο!