Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Μας έμαθαν να προσπαθούμε να μην δίνουμε δικαιώματα, να μη δίνουμε λαβές για σχόλια. Μας έμαθαν να καταπιέζουμε τ’ αρνητικά μας συναισθήματα, να είμαστε ευγενικοί ακόμη κι εκεί που δεν πρέπει, να καταπίνουμε προσβολές κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνουμε.
Το βασικό ήταν να φαινόμαστε ευτυχισμένοι. Να φαινόμαστε κι ας μην είμαστε.
Μας έμαθαν να κουβαλάμε στην πλάτη ένα μεγάλο “τι θα πει ο κόσμος!” και να πνίγουμε “θέλω” και ανάγκες, να πνίγουμε στεναχώριες και βάσανα. Μας έμαθαν να μην δίνουμε δικαιώματα ότι δεν είμαστε καλά κι ας μην είμαστε.
Μεγάλος βραχνάς το “τι θα πει ο κόσμος”. Βραχνάς που ήρθε και στάθηκε στο λαιμό μας, εμποδίζοντας την αναπνοή μας, εμποδίζοντας τον καθαρό αέρα στα πνευμόνια μας, γιατί πόσο ελεύθερα μπορείς να αναπνέεις, αν δεν μπορείς να είσαι ελεύθερα ο εαυτός σου, αν δεν μπορείς αν κάνεις ελεύθερα αυτά που θες, αν δεν μπορείς ελεύθερα να εκδηλώνεις όσα νιώθεις;
Το “τι θα πει ο κόσμος” έγινε ταφόπλακα της ψυχής μας και λίγο λίγο τη θάβει, λίγο λίγο τη βυθίζει στα σκοτάδια, λίγο λίγο την απομακρύνει απ’ το φως. Το “τι θα πει ο κόσμος” ρούφηξε την ανάσα μας, σκοτείνιασε την καρδιά μας, συρρίκνωσε τα όνειρά μας.
Μας έμαθαν να προσπαθούμε να μην δίνουμε δικαιώματα, να μη δίνουμε λαβές για σχόλια. Να φαινόμαστε ευτυχισμένοι. Να φαινόμαστε κι ας μην είμαστε…