Τα παραμύθια με ευτυχισμένο τέλος, δεν μου ταίριαζαν ποτέ.

Γράφει ο GA.NF

Ξέρεις τι είναι σε ένα λιβάδι από μαργαρίτες να μην μπορείς να προσέξεις τις παπαρούνες που ξεφυτρώνουν δειλά αλλά περήφανα ανάμεσά τους;
Αλήθεια, ξέρεις γιατί δεν μπόρεσες και δεν μπορείς να τις προσέξεις;
Σκέψου λίγο…
Πάντα μου άρεσαν περισσότερο οι παπαρούνες.
Νόμιζα ότι ήταν το χρώμα τους που με εντυπωσίαζε.
Μετά από πολλά χρόνια τόλμησα να τις προσέξω.
Τα φύλλα τους ήταν μετρημένα. Δεν σε άφηναν να έχεις επιλογές όπως οι μαργαρίτες. 
Δεν σε άφηναν να ξαναπροσπαθήσεις.
Όλοι μάδαγαν μαργαρίτες, κανένας δεν τολμούσε να πειράξει αυτό που μου άρεσε.
Κανένας δεν τολμούσε να δει κατάματα την αλήθεια.
Καθαρίζω την ψυχή μου από τα πολλά φύλλα που έπεσαν.. 
Την καθαρίζω κι είναι περίεργο.
Είναι περίεργο να βλέπεις ανθρώπους να αναζητούν ελπίδα και αγάπη από ένα λουλούδι.
Είναι περίεργο πόσο αληθινά φαίνονται τα πιο ψεύτικα πράγματα.
Εμένα μου αρέσουν οι παπαρούνες γιατί όλοι ξέρουν την αλήθεια τους.
Τα παραμύθια με ευτυχισμένο τέλος, δεν μου ταιριάζουν. 
Θέλω αλήθεια κι ας μου κρατάει στο τέλος θλίψη.
Θα ξέρω όμως, ότι τα φύλλα της παπαρούνας είναι μετρημένα και δεν θα μου σκεπάσουν ποτέ την ψυχή με ψεύτικες ελπίδες.