Κι όσες φορές σου υποσχεθεί τον παράδεισο, να είσαι προετοιμασμένη για την κόλαση.

Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή

Να προσέχεις! Ήταν το πρώτο πράγμα που σου είπα, όταν μας σύστησες. Να προσέχεις! Κι εσύ με κοίταξες με βλέμμα απορημένο και δεν μπορούσες να καταλάβεις πώς είναι δυνατόν να μην έχω ενθουσιαστεί μαζί του. Ήσουνα τόσο ερωτευμένη, τόσο ενθουσιασμένη, τόσο παραδομένη, που στα μάτια σου ήταν ο ένας και μοναδικός. Ήταν ο πρίγκιπας του παραμυθιού σου κι εγώ, η κολλητή σου, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσω. Μόνο που εγώ όταν τον γνώρισα φοβήθηκα για σένα. Γιατί το βλέμμα του ήταν σκοτεινό, τις στιγμές που δεν τον έβλεπες. Γιατί εγώ μπορούσα να δω πίσω από τη μάσκα.

Να προσέχεις, σου είπα. Μα εσύ δεν με άκουσες. Δεν σήκωνες κουβέντα. Δεν έβλεπες ότι ποτέ σου δεν σ’ αγάπησε. Ένα παιχνίδι ήσουν για εκείνον. Ένα στοίχημα, που είχε βάλει με τον εαυτό του. Ένα ακόμα τρόπαιο στην ατελείωτη συλλογή του, για να ευχαριστήσει το αχόρταγο εγώ του. Μα εσύ τον εμπιστεύτηκες πέρα από κάθε λογική.

Κι όσο εσύ τον κοίταζες με λατρεία κι έτρεχες να ικανοποιήσεις κάθε επιθυμία του, πριν καν την εκφράσει, εκείνος βολεμένος στη ζωούλα του, σου έλεγε αυτά ακριβώς που ήθελες να ακούσεις. Μόνο που δεν εννοούσε ούτε λέξη. Ήταν, βλέπεις, χρόνια στην πιάτσα και κάτι κοριτσάκια σαν εσένα τα έπαιζε στα δάχτυλα. Πίστευες κάθε λέξη του, κάθε υπόσχεση, κάθε ψέμα. Είχες τόσο ανάγκη να αγαπηθείς, που αγνόησες τον κίνδυνο.

Γι΄ αυτό σου λέω, να προσέχεις! Κι όσες φορές σου υποσχεθεί τον παράδεισο, να είσαι πάντα προετοιμασμένη για την κόλαση. Μα εσύ κουβέντα δεν ακούς. Τα έδωσες όλα. Τα έχασες όλα. Έμεινες μόνη, να μετράς την απουσία μ’ ένα γιατί που απάντηση δεν έχει. Κι αντί να καίγεσαι από έρωτα στον παράδεισο της αγκαλιάς του, έμεινες πίσω, εγκλωβισμένη στην κόλαση της προδοσίας του…