Γράφει η Άρτεμις Πολυκάρπου.
Συναισθήματα και σκέψεις που δεν μοιράζονται. Είμαστε εγωκεντρικά πλάσματα, έχουμε τα αυτιά μας κλειστά και το στόμα ορθάνοικτο. Εκείνη την στιγμή διαπράττουμε έγκλημα προς τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας.
Αυτό που μας ενώνει με τους γύρω μας ονομάζεται ενσυναίσθηση. Είναι μια από τις μεγαλύτερες έννοιες της ύπαρξής μας και συχνά την αφήνουμε έξω από την ζωή μας ή κάνουμε κατάχρηση της έννοιάς της.
“Ως ενσυναίσθηση ορίζεται η συναισθηματική ταύτιση με την ψυχική κατάσταση ενός άλλου ατόμου. Τα συστατικά της λέξης αποτελούνται από τις λέξεις εν, συν και αίσθηση, υποδηλώνοντας την επέκταση της αίσθησης του ατόμου πέρα από τον εαυτό του..”
Λέμε “φίλους” άτομα που δεν μας ένιωσαν ποτέ. Μιλάς μαζί τους και ξεκινά μια σύγκριση λες κι η θλίψη είναι ανταγωνιστική. Ποιος έχει τα πολλά προβλήματα; Ποιος πονάει περισσότερο; Ακούγετε σαν.. “Αδιαφορώ για το τι μοιράζεσαι μαζί μου, μέσα από το πρόβλημα σου, θέλω να φορτίσω το δικό μου εγώ”.
Η ακόμα χειρότερα λέμε “φίλους” άτομα που είναι στην ζωή μας μόνο όταν μας χρειάζονται. Κανένας δεν θέλω να φορέσει τα παπούτσια της ψυχής μου, όμως αν δεν έχουν την δύναμη να βλέπουν τα βήματά της, ποιος ο λόγος να βολεύονται δίπλα μου; Αυτοί οι “φίλοι” ξεχνάνε εύκολα και ζητούν πολλά χωρίς να υπολογίζουν αν στέρεψες.
Ξέρω πως ο κάθε άνθρωπος εκφράζεται διαφορετικά και ίσως γνήσια να θέλει να βοηθήσει.. Όμως τα χρόνια αφήνουν το τίμημα της αλήθειας που αντίκρισες και δεν μπορείς να παραβλέψεις. Σεβόμενος τον εαυτό σου, αν κοιτάξεις γύρω σου, θα δεις πως ο κόσμος θα ήταν πιο ευτυχισμένος αν μαθαίναμε να ακούγαμε περισσότερο, αν νιώθαμε περισσότερο..
Δεν χρειαζόμαστε άλλους βολεμένους συμβουλάτορες ή παροδικούς κομπάρσους. Η αξία της φιλίας δεν αγοράζεται αλλά κερδίζεται με στιγμές που αψηφάς ακόμα και τον εαυτό σου. Θέλω γύρω μου ανθρώπους με “εν συν αίσθηση”. Γιατί πλέον ξέρω πως ο πόνος είναι μεγάλος αλλά τα μάτια ενός φίλου δυνατότερα..