Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη.
Η σχέση μου με το αλκοόλ ανέκαθεν ήταν περίπλοκη… Σαν σχέση μίσους και πάθους θα μπορούσες να την χαρακτηρίσεις. Όταν το πρωτογνώρισα ομολογουμένως το είχα υποτιμήσει και είχα υπερτιμήσει τις δυνατότητες τις δικές μου. Αγοροκόριτσο γαρ από μικρή θεωρούσα πως και στο αλκοόλ θα μπορούσα να το «παίξω» άντρας. Μέχρι το πρώτο μου μεθύσι. Εκεί αποδείχτηκα αντράκι, ομολογουμένως.
Για χρόνια παλεύαμε μεταξύ μας για να δούμε ποιος από τους δυο μας θα επικρατήσει. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν το έπινα ή αν με έπινε αυτό.
Τύπου «τι το πίνεις αφού σε χαλάει;» όπως χαρακτηριστικά λέγανε οι φίλοι που με «μαζεύανε» από τα πατώματα μετά από μία γενναία και υπέρογκη κατανάλωση αλκοολούχων σκευασμάτων. Και δώστου να κάνω πειράματα μπας και βγάλω καμία άκρη. Και από την μία να μπλέκω βότκες με ουίσκια και τεκίλες και από την άλλη να το παίζω Κάρυ Μπράντσω από το «sex and the city» και να κατεβάζω ότι κοκτέιλ ήθελε να μου σερβίρει ο εκάστοτε γλυκούλης μπάρμαν. Άσε που για χρόνια πίστευα πως μέρα χωρίς αλκοόλ είναι μία χαμένη μέρα. Γιατί στο κεφάλι μου η έννοια της διασκέδασης ήταν αποκλειστικά συνυφασμένη με την κατανάλωση αλκοόλ. Με αποτέλεσμα να μην είναι λίγα τα βράδια εκείνα που κατέληγα σε ημιλιπόθυμη κατάσταση να επιστρέφω σπίτι μου.
Και κάπου εκεί και μέσα σε όλα αυτά ανησυχούσα κι άρχιζα να απέχω από το αλκοόλ από φόβο μην οδηγηθώ στον αλκοολισμό. Στην πραγματικότητα ήταν εκείνη η περίοδος που συνειδητοποιούσα πως πρέπει να κάνω μια ωραιότατη αποτοξίνωση καθόσον έπρεπε να αδυνατίσω μιας και είχα πάρει δυο-τρία κιλάκια…
Κι εκεί που έλεγα ότι απέχω από το αλκοόλ (άλλωστε, είπαμε, ήταν κι εκείνα τα δύο-τρία κιλάκια που έπρεπε να χάσω) τσουπ! Κάτι συνέβαινε κι «έπρεπε» να πιω ένα ποτάκι… Οι λόγοι και οι αφορμές ήταν πολλοί, όπως οι πειρασμοί και οι δικαιολογίες. Για παράδειγμα ένας καβγάς με την σχέση μου, με το αφεντικό, με τους γονείς, με τις φίλες μου. Από την άλλη γενέθλια, εγκαίνια, επέτειοι, γιορτές (και πίστεψε με όταν θες να γιορτάσεις εφευρίσκεις λόγους για να το κάνεις, όπως πχ. να γιορτάσεις την υπέροχη μέρα που έχει έξω ή την υπέροχη μέρα που είχες στο γραφείο ή τη νέα δουλειά της φίλης σου ή γενικά το πόσο υπέροχος είναι ο κόσμος μας). Έτσι, δεν ήταν λίγα τα απογεύματα αυτά που βρέθηκα με κάποιον φίλο μου για ένα «χαλαρό ποτάκι» και κατέληγα να γυρίζω τύφλα στο σπίτι μου τα ξημερώματα.
Και κάπου εκεί χωρίζεις. Ή μάλλον σε χωρίζουν. Και μεμιάς έχεις έναν ακόμη λόγο να πίνεις. Σοβαρό -στο κεφάλι σου τουλάχιστον- αυτήν την φορά. Και δώστου να παίρνεις σβάρνα τα μπαράκια με τους φίλες σου, να πίνεις ότι ποτό σου σερβίρουνε οι γλυκούληδες μπάρμεν ή επιλέγουνε για σένα να πιείς οι φίλες σου ή εν τέλει ότι ποτό βρίσκεται μπροστά σου κι αρχίζεις πρώτα να πίνεις στην υγειά σου, μετά στην υγειά του αχάριστου, μετά στην υγειά του επόμενου, μετά να σκέφτεσαι τον πιο πρώην σου «καλή του ώρα, καλό παιδί ήταν και αυτός, γιατί χωρίσαμε;» και πίνεις και στην υγειά κι εκείνου, μετά θυμάσαι γιατί χωρίσατε και πίνεις γιατί ήταν αχάριστος κι αυτός με τη σειρά του και κάπου εκεί χάνεις πάλι το μέτρημα, όχι τόσο των πρώην σου αλλά των ποτών που πίνεις.
Και τη μία μέρα να γίνεσαι χάλια από τις βότκες, την άλλη από τις ρακές και την τρίτη από τα κρασιά. Και να μην ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι. Και να νομίζεις ότι μέσα σε όλα είσαι και σέξι. Άσε που πιστεύεις ότι έχεις και υπερδυνάμεις καθόσον νομίζεις ότι παρά τη θολούρα, τη ζαλάδα και τη σκοτοδίνη που νιώθεις μπορείς άνετα να οδηγήσεις ή να ανέβεις με τα τακούνια στο μπαρ και να χορέψεις. Και σηκώνεσαι για να πας τουαλέτα και παίρνεις ένα ύφος και καλά μπλαζέ, περπατάς με τα τακούνια στυλ Μέριλιν Μονρώ (ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις), φτιάχνεις φόρεμα, κουνιέσαι στην μουσική που παίζει ο dj, τραγουδάς (βέβαια δεν είσαι και τόσο σίγουρη για τα λόγια, αλλά δεν βαριέσαι μια παρέα είμαστε όλοι στο μαγαζί βρε αδερφέ) και φτάνει η στιγμή που κοιτιέσαι στον καθρέφτη. Και προσπαθείς να θυμηθείς αυτή η τύπισσα με την ξεβαμμένη μάσκαρα και το ξεμαλλιασμένο χτένισμα ποιαν σου θυμίζει. Και κάπου εκεί ο εαυτός σου μην μπορώντας να αντέξει άλλη ποσότητα αλκοόλ «κατεβάζει ρολά» κι εσύ καταλήγεις να βρίσκεσαι σε μία λεκάνη πάνω μην μπορώντας να πάρεις τα πόδια σου από τον εμετό. Και την αηδία. Όχι τόσο για τον εμετό. Για τον εαυτό σου…
Και καταλήγεις το επόμενο πρωί να σέρνεσαι και να ωρύεσαι λέγοντας ότι δεν θα ξαναπιείς Π-Ο-Τ-Ε!! Και το τηρείς! Μέχρι την επόμενη φορά που θα βγεις και θα ξαναπιείς. Και μετά έλεγες τον πρώην σου ψεύτη και ότι δεν τήρησε τις υποσχέσεις του ε;…
Τέλος πάντων, πλέον είμαι τριάντα και οφείλω να ομολογήσω ότι έχω συμφιλιωθεί με τον εαυτό μου και με το αλκοόλ. Το αγαπώ και με αγαπάει. Πλέον και τα ξενύχτια μου θα κάνω, και υπέρογκες ποσότητες αλκοόλ θα κατεβάσω και αν χρειαστεί να με μαζεύουνε οι φίλοι μου θα με μαζεύουνε. Απλά, τώρα, θα βγω για να πιω χωρίς να ψάχνω αφορμή ή δικαιολογία. Και ναι, πλέον οι αντοχές μου δεν είναι ίδιες με αυτές που είχα πριν δέκα χρόνια. Αλλά τα καλύτερα έρχονται, έτσι δεν είναι; Στην υγεία μας!
LoveLetters