Γράφει η Έφη Παναγοπούλου
Έχει περάσει ποτέ από τον δρόμο σου άνθρωπος που αναζητά τη συντροφιά σου, αλλά η μόνη απόκρισή του όταν συζητάτε είναι ένα ξερό “έχεις δίκιο”;
Μπορεί να έχεις δει την αξιοπρέπεια και το σεβασμό στην ματιά του, αλλά υπάρχουν και εκείνα τα απωθημένα που τον κάνουν έναν άνθρωπο απόμακρο.
Ο άνθρωπος αυτός, θα σε αγαπήσει, αλλά και θα σε πληγώσει.
Δεν θα συζητήσει μαζί σου το πρόβλημα, και θα χρησιμοποιήσει την ειρωνεία σαν άμυνά για να καλύψει την ανασφάλεια του, πίσω από ένα “έχεις δίκιο”..
“Ε όχι ρε φίλε, δεν θέλω να έχω δίκιο! Δεν με ενδιαφέρει να έχω δίκιο! Με ενδιαφέρεις εσύ! Με ενδιαφέρει να έχω άδικο, με ενδιαφέρει να μου δείξεις τι θες να αλλάξω!”
Κι είναι η αδιαφορία που σε στοιχειώνει.
Κι εσύ, αυτό που πρέπει να καταλάβεις, ότι πίσω από την αδιαφορία, πίσω από την ειρωνεία, βρίσκονται η κριτική που έχει δεχτεί για χρόνια, οι λέξεις που τον έχουν πληγώσει..
Αν θες εσύ να κάνεις κάτι γι’αυτό, προσπάθησε να τον δεις με καλοσύνη, βοήθησέ τον να δει μέσα από τα μάτια σου την αγάπη κι όχι την κριτική. Το νοιάξιμο..
Μα αν δεν μπορεί αν δει μέσα από τα μάτια σου την αγάπη, φύγε.
Μην σταθείς λεπτό γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να αγαπήσουν κι εσύ δεν μπορείς να ξε-αγαπήσεις..
Μια παραλίγο αγάπη, μια ολόκληρη αδιαφορία, μια δυστυχία ολοκληρωμένη που δεν σου αξίζει να τη ζήσεις..
Γι’αυτό σου λέω, φύγε. Γρήγορα..