Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή
Πνίγομαι σήμερα…
Οι τοίχοι λες και με πλακώνουν. Σαν κάποιος να μου κλέβει το οξυγόνο. Ανοίγω το παράθυρο να πάρω μια ανάσα και κοιτάζω έξω.
Τσιμέντο. Η γκρίζα επιφάνεια της απέναντι πολυκατοικίας ορθώνεται μπροστά μου. Μουντή και βρώμικη, κρύβει πίσω από τη μιζέρια της ζωές και όνειρα ανθρώπων, που βρίσκονται εγκλωβισμένοι σ’ ένα σύμπαν παράλληλο. Σκούρα παντζούρια και αδιάφορες κουρτίνες και λίγες γλάστρες διάσπαρτες εδώ κι εκεί με λουλούδια μαραμένα, που προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια τσιμεντούπολη που σκοτώνει τα όνειρά μας.
Πνίγομαι σου λέω…
Δεν αντέχω άλλο γκρίζο στη ζωή μου. Κουράστηκα να στριμώχνω σε κουτάκια τα όνειρά μου. Θέλω ελπίδα, θέλω όνειρα ελεύθερα.
Υψώνω το βλέμμα μου και ψάχνω για λίγο ουρανό. Ένα κομμάτι του φαίνεται κάπου ανάμεσα στις πολυκατοικίες. Ένα κομμάτι γαλάζιου ουρανού, με λίγη λάμψη από τον ήλιο που κρύβεται πίσω από σύννεφα που κυνηγιούνται παιχνιδιάρικα. Με το βλέμμα προσηλωμένο σ’ εκείνο το μικρό μπλε παράθυρο που βλέπω στον ορίζοντα, παίρνω μια βαθιά ανάσα και νιώθω επιτέλους το οξυγόνο να μπαίνει μέσα μου και την καρδιά μου να βρίσκει το ρυθμό της.
Όχι, δεν τελείωσαν όλα!
Υπάρχει ακόμα ουρανός, φτάνει να ξέρεις που να κοιτάξεις. Υπάρχει ακόμα ήλιος, αρκεί να βρεις που έχει κρυφτεί. Υπάρχει ακόμα χρώμα γύρω μας, αν δεν αφήσουμε το γκρίζο που μας περιβάλλει να μας παγιδέψει. Υπάρχει πάντα ορίζοντας ανοιχτός, και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να σηκώσουμε το κεφάλι και να στρέψουμε το βλέμμα μας στον ουρανό. Στον απέραντο και ατελείωτο ουρανό, που είναι εκεί και περιμένει πάντα να βρούμε τη δύναμη να ξεκινήσουμε, για να μπορέσει να μας ταξιδέψει και να μας πάει επιτέλους εκεί που λαχταράμε.