Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Μην κάνεις βήμα πίσω.
Φύγε.
Δεν είναι η στιγμή ούτε να δειλιάσεις, ούτε να θυμηθείς, ούτε να αναρωτηθείς για το λάθος και το σωστό.
Φύγε.
Έπρεπε να το είχες κάνει εκείνη την πρώτη φορά που είδες στο βλέμμα του το τέλος.
Έπρεπε να το είχες κάνει εκείνη την πρώτη φορά που σε κοίταξε χωρίς να σε βλέπει.
Έπρεπε να το είχες κάνει ακριβώς εκείνη την στιγμή που ένιωσες σαν να μην είχες υπάρξει ποτέ για εκείνος.
Φύγε.
Δεν έχεις λόγο να μείνεις.
Κοίτα τα μάτια του. Δεν είναι εκείνα που ερωτεύτηκες.
Άκου την φωνή του. Είναι ίδιες οι λέξεις αλλά δεν είναι ίδια η χροιά του. Δεν είναι ίδια η ζεστασιά του.
Δεν είναι εκείνος.
Ούτε κι εσύ είσαι η ίδια. Μην γελιέσαι.
Και τώρα δεν έχει σημασία ποιος φταίει, ποιος έφταιξε, ποιος θα έφταιγε περισσότερο ή λιγότερο.
Τώρα, σημασία έχει να φύγεις. Να ανοίξεις την πόρτα πίσω σου και να φύγεις.
Να φύγεις όπως σου αξίζει.
Με το κεφάλι ψηλά. Περήφανη, γενναία και αξιοπρεπής.
Δεν σου αξίζει ένα χλιαρό φιλί, μια αδιάφορη αγκαλιά κι ένα χάδι παρηγοριάς.
Δεν σου αξίζει ο οίκτος και η λύπηση.
Δεν σου αξίζει ο συμβιβασμός μόνο και μόνο για να σιγουρευτείς γι’αυτό που ήδη ξέρεις.
Δεν σου αξίζει το “λίγο ακόμα”.
Με τίποτα λίγο δεν έζησε κανείς.
Μπορεί να επιβίωσε μα δεν έζησε, κι εσένα σου αξίζει να ζήσεις.
Σου αξίζει να τα ζήσεις όλα στο “πολύ” τους.
Να τα διεκδικήσεις όλα κι ας μην τα κερδίσεις.
Θα ξέρεις πως έδωσες την μάχη.
Με τίποτα λίγο δεν χόρτασε καμιά ψυχή να ξέρεις.
Η ψυχή τα θέλει όλα, τα ζητάει όλα και δεν συμβιβάστηκε ποτέ με τίποτα λιγότερο.
Γι’αυτό σου λέω, φύγε.
Μην κοιτάς πίσω, σε κανένα παρελθόν δεν υπάρχει ζωή.
Προχώρα… φύγε… παρακάτω..