Γράφει η Αμάντα Παναγιώτου
Εκρεμμοτητες..
Χρόνια έχω κακές σχέσεις με τα ανοιχτά μέτωπα.
Προτιμώ τις ξεκάθαρες κουβέντες, καταστάσεις και φυσικά τους ξεκαθαρους ανθρώπους.
Δε βρίσκω λόγο να μη τελειώνω καταστάσεις κρατώντας καβατζες και απωθημένα.
Τα κατάφερες όμως πάλι και η δική μας ιστορία έμεινε μισή και στον αέρα.
Είσαι όλες οι εξαιρέσεις στους κανόνες μου και αυτό με βγάζει από τα νερά μου μη ξέροντας να το διαχειριστώ.
Σε προκαλώ λοιπόν να έρθεις, εμείς οι δυο έχουμε κάτι να τερματίσουμε ή να το ζωντανέψουμε ξανά.
Εκείνον τον έρωτα, θυμασαι;
Εκείνο το βράδυ που αφήσαμε γρίφους πάλι πίσω μας και τρέξαμε σε διαφορετικές κατευθύνσεις μακριά ο ένας απ τον άλλο.
Πάει καιρός που ο φόβος μη μας πλησιάσει ο πόνος αυξάνει τα ερωτηματικά μεταξύ μας.
Ίσως αυτό που έχουμε αφήσει στη μέση είναι ένα φιλί, μια αγκαλιά και ένα “να προσέχεις” .
Ίσως πάλι να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά και επιτέλους να το παλέψουμε.
Κάνεις δε ξέρει.
Εγώ και εσύ μόνο, όπως πάντα.
Στο χέρι μας είναι, γι αυτό σου λέω έλα, με κούρασε η αναμονή, ή αβεβαιότητα και το θολό τοπίο εκείνης της νύχτας.
Θα σε περιμένω.