“Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκης, να εύχεσαι να ναι μακρύς ο δρόμος
Εγώ όμως, πορεύομαι στην δική μου Ιθάκη.”
Journey of my Soul
Ήμουν στα 16 τότε εκεί απέναντι από τη γέφυρα στο Ρίο, και η σκέψη μου ανέμελη, ατένιζε το τοπίο από πίσω μου για τελευταία φορά.
Τότε μου ήρθε στο μυαλό τυχαία εκείνος ο στίχος που έλεγε ποια πόλη, ποια χώρα, ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα;
Και κάπου εκεί ξέσπασα.
Ξέγνοιαστα συναισθήματα τράνταζαν την ψυχή μου κι έτσι αποφάσισα να γράψω τότε, μέσα στο Ford Sierra του πατέρα.
Μπροστά μας, ένα φορτηγό συμφωνημένο, παμπάλαιο, 4 τόνοι μετακόμιση.
Το πού;
Ναι, ήταν για το νησί κι ας μην ήταν η Ιθάκη αλλά η Λευκάδα.
Η έμπνευση;
Εκείνο το εφηβικό τότε περιβάλλον, μεταξύ έρωτα, παρατήρησης και ταξιδιού, γύριζα τους δείκτες του ρολογιού και του χρόνου, της ψυχής και της ζωής σε κοσμοπολίτικα κατατόπια.
Μέσα από αεροδρόμια, σπίτια, party, όμορφα μέρη, σ’ όλα αυτά αναζητώ την δική μου Ιθάκη.
Η ουσία;
Το κομμάτι του εαυτού μου, ήταν στην ουσία το ταξίδι, τα εμπόδια και ο τρόπος αντιμετώπισης.
Και μετά την ουσία, τι;
Δρόμους και δρόμους πέρασα, πόλεις και τόπους ξένους.
Αγέλαστους, υποταγμένους, που δίνουν μάχη για ψωμί,
που δίνουν μάχη για φιλί, σκληρά την μοναξιά τους, σκληρά στην εχθρότητά τους,
σκληρά στο βάσανό τους, σκληρά.
Πολύ σκληρά!
Πείνα, πόλεμοι μαστίζουνε τη γη, παιδιά ψωμοζητάνε, κι άλλα ζούνε μέσα στη χλιδή.
Παλιόκοσμος, όπου σταθείς, παλιόκοσμος η ψυχή με πόνο θα γεμίσει.
Και σε κάθε τόπο είδα ανθρώπους χωρίς ελπίδα.
Σε κάθε τόπο, φαντασμένοι, λυπημένοι, αχάριστοι, ψεύτες, θεατρίνοι και μεθυσμένοι.
Δίνουν τη μάχη να σταθούν και σε ποτίζουν ψέμα.
Δίνουν το χέρι πως χαιρετούν, δίνουν φιλί πως αγαπούν, δίνουν το χρήμα πως συμπονούν.
Μα παλιόκοσμος θεέ μου.
Παλιόκοσμος όπου πατήσεις, παλιόκοσμος κι η γη με λέπρα θα γεμίσει”
Συνεχίζεται…