Γράφει η Κέλλυ Μπόζα
– Τι κάνεις;
– Καλά. Εσύ;
– Καλά.
Και τελεία.
Όχι θαυμαστικό.
Τελεία.
Και με αυτή την τελεία κλείνεις μια συνομιλία για τα αυτιά των πολλών.
Τυπική, σύντομη, ανώδυνη.
Χωρίς πολλά πολλά.
Χωρίς λεπτομέρειες και αλήθειες.
“Καλά”.
Μια απάντηση που βγαίνει από το στόμα σου σαν από συνήθεια, σαν να ξεγλιστράει με δική της πρωτοβουλία.
“Καλά”.
Κι ας μέσα σου κλαις.
“Καλά”.
Γιατί αυτό έμαθες να δίνεις σαν απάντηση και αυτό έμαθες να ακούς.
Ίσως γιατί δεν θέλεις να βαρύνεις τον άλλον με τα δικά σου.
Ίσως γιατί επέλεξες να είσαι πάντα ο δυνατός.
Ίσως γιατί ενδόμυχα ξέρεις ότι δεν το νοιάζει τι πραγματικά νιώθεις, μια ειλικρινή απάντηση σε μια τυπική ερώτηση.
“Καλά”.
Και ένα μειδίαμα που πλησιάζει να μοιάσει σε χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη σου.
Μήπως πίσω από αυτό το “καλά” κρύβεσαι και βολεύεσαι και εσύ ο ίδιος;
Ξορκίζεις το κακό;
Σε μια απαιτητική καθημερινότητα, τρέχουμε να προλάβουμε( ούτε εμείς ξέρουμε τι) και ξεχάσαμε να κοιτάμε λίγο πιο βαθιά στα μάτια τον άλλον.
Να δούμε την αλήθεια του, να τον νιώσουμε πέρα απ’ τα λόγια του.
Θες από βιασύνη;
Θες από συνήθεια;
Θες από φόβο;
Μένουμε στις επικεφαλίδες, χωρίς να διαβάζουμε βλέμματα.
Όπως και να το κάνεις αυτό το “καλά” σου προσφέρει ασφάλεια, σε οχυρώνει από τα λόγια των πολλών.
Και να σου πω κάτι μεταξύ μας;
Εκεί που θες, που ξέρεις και εμπιστεύεσαι η απάντηση στο τι κάνεις, θα είναι ” σκατά είμαι”.
Και ενδεχομένως το έχει καταλάβει πριν ακόμη το ξεστομίσεις.
Εκεί..
Εκεί που δεν χωράνε τυπικούρες, φευγαλέα βλέμματα και ανούσια λόγια.