Θα μπορείς μόνο να υποθέτεις ποια είμαι, γιατί δεν σου αξίζει να με ξέρεις, ανθρωπάκι!

Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.

Πολλοί μου έχουν πει και ακόμα μου λένε ότι δείχνω δυνατή και δεν έχω ανάγκη κανέναν.
Ότι δείχνω να μην έχω κανένα πρόβλημα να με απασχολεί, ότι δεν χρειάζομαι την βοήθεια κανενός.

Ναι φίλε μου, έτσι δείχνω.
Έχεις δίκιο.
Ξέρεις τι γίνεται όμως μέσα στο κεφάλι μου;
Πόσες φορές δαγκώνω τα χείλη μου να μην ουρλιάξω;
Να μην κλάψω;
Να μην φτύσω αλήθειες που πονάνε μέσα στα μούτρα κάποιων;
Ξέρεις με πόσα θηρία και τέρατα παλεύω κάθε νύχτα;
Τότε που κρεμάω τα τσακισμένα φτερά πίσω από την πόρτα, πετάω την πανοπλία και ξαπλώνω μες στα σκοτάδια.

Εκεί να σ’είχα από μια μεριά να μου έλεγες μετά πως σου μοιάζω.
Εκεί που, κάνοντας τους απολογισμούς και μετρώντας τις πληγές που άνοιξαν στην ψυχή μου, αφήνω τα δάκρυα να τρέξουν ελεύθερα.
Δεν έχω λόγο να δαγκώνομαι εκείνη την ώρα
Είμαι μόνο εγώ και οι πληγές μου.

Σε ευχαριστώ όμως για την προσπάθεια σου να με ψυχολογήσεις.
Σε ευχαριστώ.
Εσένα και κάτι ανθρωπάκια που σου μοιάζουν.
Που για να καλύψουν τα δικά τους σκατά, ρίχνουν λάσπη σε εμένα και μετά προσπαθούν και καλά να με σκουπίσουν.
Ασχοληθείτε και άλλο μαζί μου αν αυτό σας κάνει ενδιαφέρουσα τη μίζερη ζωή σας.
Βγάλτε όλη σας την χολή αν αυτό σας κάνει να κοιμάστε ήσυχοι τα βράδια.

Συζητήστε με στα τηλεφωνήματα με τον απογευματινό καφέ σας, γιατί έχετε απεριόριστα λεπτά προς όλους στο πακέτο. Και μετά γκρινιάξτε και λίγο που δεν έχετε λεφτά για τσιγάρα.
Έτσι, τέτοια νταηλίκια γουστάρω.
Αυτά τα βλέμματά σας τα καχύποπτα και τα υπονοούμενα, που νομίζετε ότι δεν καταλαβαίνω.
Πόσο σε γέλασαν φιλαράκι.
Κάνω ότι δεν καταλαβαίνω γιατί θέλω να νομίζεις ότι δεν καταλαβαίνω.
Γιατί θέλω να υποθέτεις ότι ξέρεις ποια είμαι.
Γιατί θέλω να νομίζεις ότι ξέρεις τι κάνω στην ζωή μου.
Έτσι, για να έχεις κάτι να λες στο τηλέφωνο.
Και ας με πληγώνει αυτό.

Εσύ και οι όμοιοί σου δεν θα με δείτε ποτέ κάτω.
Δεν θα δείτε ποτέ κλαμένη, ποτέ ηττημένη.
Και αυτή θα είναι η μεγαλύτερή μου νίκη.
Γιατί εγώ είμαι εγώ και δεν έχω να απολογηθώ για κανένα παράλογο “κατηγορώ”.
Πείτε για εμένα ότι θέλετε.
Υποθέστε ότι θέλετε.

Δεν θα μπω στην διαδικασία να σας αποδείξω ότι δεν είμαι όλα αυτά που με κατηγορείτε.
Γιατί εγώ είμαι εγώ.
Και ζω την ζωή μου χωρίς να ασχολούμαι με τις ζωές των άλλων μόνο και μόνο για να δηλώσω το παρόν.
Οπότε συνεχίστε.
Απλά όταν με δείτε να φεύγω, μην ρωτήσετε εμένα “γιατί”.
Απλά κοιτάξτε στον καθρέφτη.