Γράφει η Μαρία Κοψίδα
Το ήξερα ότι δεν ταιριάζαμε, από την πρώτη στιγμή που σε είδα. Μετά κατάλαβα ότι, όχι απλώς δεν ταιριάζουμε αλλά είμαστε και διαφορετικοί. Για την ακρίβεια, είμαστε αντίθετοι. Άκρως αντίθετοι μεταξύ μας.
Αν μας βάλεις κάτω και μας αναλύσεις, σπιθαμή προς σπιθαμή, στοιχείο προς στοιχείο, δεν θα βρεις ούτε ένα ίχνος που να προσεγγίζει κατά το ελάχιστο την ομοιότητα ανάμεσά μας!
Δεν διαφέρουμε μόνο στα επιφανειακά αλλά και στα βαθύτερα, εκείνα που έχουν δημιουργηθεί και ριζώσει μέσα μας από την παιδική μας κιόλας ηλικία και αποτελούν την ιδιοσυγκρασία μας, οπότε και να θες να αλλάξεις κάτι είναι δύσκολο πλέον έως ακατόρθωτο.
Οι κόσμοι μας διαφορετικοί.
Οι ιδέες, οι αντιλήψεις, οι κοινωνικές πεποιθήσεις, όλα. Σε όλα μας είμαστε ανόμοιοι.
Όχι απλά ο ένας μισογεμάτο ποτήρι και ο άλλος μισοάδειο αλλά και διαφορετικά ποτήρια.
Όχι ο ένας η μία όψη και ο άλλος, η άλλη, αλλά και διαφορετικά νομίσματα.
Όχι ο ένας στο άλφα και ο άλλος στο ωμέγα αλλά και διαφορετικά αλφάβητα, άλλης γλώσσας.
Και όχι, δεν θα βασιστώ στον περιβόητο νόμο της φυσικής όπου τα ετερώνυμα έλκονται, αφενός γιατί αν είχαν αντιληφθεί την ανομοιότητα τη δική μας ίσως ο νόμος αυτός να είχε αποσυρθεί και αφετέρου κανείς δεν μας διαβεβαιώνει ότι η έλξη αυτή δεν θα έχει αρνητικά αποτελέσματα εν τέλει.
Ο έρωτας μας εξουσίαζε, το πάθος μας πολιορκούσε από παντού και δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να αρχίσουμε να το δεχόμαστε. Όμως δύο τόσο ανόμοιοι και διαφορετικοί μεταξύ τους χαρακτήρες αντιλαμβάνεσαι ότι η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη.
Υπό ευνοϊκές συνθήκες θα πρέπει ο έρωτας και το πάθος να μετουσιώνονται σε άλλα, βαθύτερα, να δημιουργείται ένας κώδικας επικοινωνίας βασιζόμενος σε κάποια κύρια, κοινά στοιχεία. ‘Έτσι μια σχέση μπορεί να χαρακτηριστεί υγιής και δυο άνθρωποι μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά.
Γι’ αυτό και πιστεύαμε ότι κάπου στον ορίζοντα προμηνύεται καταστροφή.
Ο ορίζοντάς μας όμως ήταν ανοιχτός, ήταν καθαρός και περίμενε εμάς να τον διασχίσουμε. Παλέψαμε σε όλες τις αντίξοες συνθήκες, αντίθετα ο άνεμος αντίθετα και εμείς.
Δύο κόσμοι διαφορετικοί που τους ενώσαμε και φτιάξαμε ένα δικό μας, κατά δικό μας!
Δεν συμβιβαστήκαμε, δεν ανεχτήκαμε και κυρίως δεν αλλάξαμε. Ισορροπήσαμε. Με ένα τρόπο περίεργο, μαγικό, εγώ στο ένα άκρο εσύ στο άλλο καταφέραμε να ισορροπήσουμε και αντέξαμε.
Όσο χρόνο και να έχουμε δε θα μας φτάνει για να εξερευνήσουμε ο ένας τον άλλο και μέσα σε όλη αυτή την αντίθεση θα ερωτευόμαστε πιο πολύ και θα γελάμε με όλους του νόμους και όλες τις επιστήμες γιατι τίποτα και κανείς δε θα μπορεί να μας εξηγήσει.
Έδιωξα τις ανησυχίες σου και σκότωσες τους φόβους μου.
Αγαπήσαμε τις αντιθέσεις μας πιο πολύ και από τους εαυτούς μας, αγωνιστήκαμε, παλέψαμε για να τις κάνουμε συμμάχους μας και τελικά καταλήξαμε στο ότι η αγάπη μας, αυτή που με φουρτούνες και με κόντρα άνεμο στηρίξαμε και τη βγάλαμε στο φως αλώβητη, θα μας βλέπει πάντα ίδιους, ολόιδιους!
Και εκεί που οι άλλοι ένωσαν τις ομοιότητες τους για να κερδίσουν το παιχνίδι με το χρόνο, αλλά και πάλι ήταν ανεπαρκές και το ”μαζί” τους δεν άντεξε και έσπασε, εμείς ενώσαμε τις αντιθέσεις μας και νικήσαμε, ακόμα και αν δεν είχαμε τις κατάλληλες προϋποθέσεις.
Τις ενώσαμε μία-μία και γεφυρώσαμε το χάσμα ανάμεσά μας, ακόμα και αν αυτό το ”γεφύρωμα” όμως δεν αντέξει, εμείς έχουμε μάθει να βουτάμε στο κενό, χωρίς αλεξίπτωτο, χέρι-χέρι και να επιζούμε.