Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Πόσες και πόσες φορές διαβάσαμε ότι οι έρωτες οι μεγάλοι είναι καταστροφικοί.
Αμ το άλλο, είναι και επικίνδυνοι.
Ποιος μαλάκας το σκέφτηκε και το εξάπλωσε αυτό θά’θελα πολύ να το μάθω.
Μάλλον κάποιος δειλός θα ήταν που φοβήθηκε να ρισκάρει στον έρωτα.
Κάποιος που δεν ακούστηκε η κραυγή του μέχρι τον ουρανό.
Κάποιος που βολεύτηκε μέσα σε μια τρύπια αγκαλιά και μετουσίωσε την μετριότητα.
Γιατί οι μεγάλοι έρωτες έχουν να κάνουν με τους ανθρώπους και με την δύναμη τους.
Δύναμη θέλει ο έρωτας, δύναμη κι εξουσία.
Να νιώθεις ότι τρέμει όλη σου η ύπαρξη και να μην φοβάσαι.
Να νιώθεις σαν το λιοντάρι μες στο κλουβί και να βρυχάσαι.
Είναι ανόητο να λέμε συνέχεια ότι οι μεγάλοι έρωτες πεθαίνουν.
Δεν πεθαίνουν ποτέ, ζουν μέσα στις φλόγες που γεννήθηκαν.
Γεννήθηκαν καλοκαίρι και δεν πέθαναν ποτέ.
Πάντα μες στην ψυχή τους χαράζει το ηλιοβασίλεμα.
Την ώρα που σβήνουν τα φώτα και ακούγονται οι κραυγές τους.
Εκείνη την ώρα οι δειλοί σωπαίνουν και οι τολμηροί ερωτεύονται.
Γιατί ο έρωτας είναι για τους τολμηρούς κι όχι για τους δειλούς.
Γιατί κι εγώ τον έχασα, για μια ασφάλεια που δεν τόλμησε ποτέ του να αφήσει.
Γιατί θα έκανα τα πάντα γι’αυτόν.
Γιατί δεν έκανε τίποτα για εμένα, παρά έφαγε το καραμελάκι του μεγάλου έρωτα κι ανεκπλήρωτου.
Το έφαγε όπως όλοι οι βολεψάκηδες οι δειλοί που βολεύονται σε κρύες αγκαλιές και στιλπνά χάδια.
Γι’αυτό σου λέω, ένας δειλός βολεψάκιας ήσουνα και τίποτα παραπάνω.