Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
Θα φεύγω πάντα μόλις νιώσω το πρώτο σκίρτημα. Δεν είμαι εγώ για τέτοια τώρα πια.
Για πεταλούδες στο στομάχι, υποσχέσεις και μεγάλα λόγια. Τα είπα, τα έχαψα. Ε, φτάνει! Ως εδώ.
Έχω ακόμα ανοιχτές πληγές, δε θέλω κι άλλες.
Μέσα μου, ποτέ ξανά. Ποτέ κανείς. Θα τρέχω μακριά, μόλις μου “ξεφύγει” το πρώτο χαμόγελο.
Έτσι αρχίζει ο έρωτας. Μ’ ένα τόσο δα, φαινομενικά αθώο, χαμόγελο και τώρα που το έμαθα, δεν την ξαναπατάω. Καιρός να παίρνουν άλλοι σειρά.
Οι πιο ανυποψίαστοι ή οι πιο θαρραλέοι.
Εγώ, δεν έχω άλλες αντοχές. Εγώ, το παραδέχομαι – έρωτα – σε φοβάμαι.
Την ίδια πληγή, δε θα σ’ αφήσω να τη ματώσεις ξανά.
Θα σε διώχνω από κοντά μου και θα σε μάχομαι, όπου σε συναντώ. Θα πείθω τους γύρω μου, πως δε μου λείπεις, πως δε σε χρειάζομαι στη ζωή μου.
Πως είμαι μια χαρά και χωρίς εσένα, έρωτα.
Ναι, το ξέρω πως εμένα δε θα καταφέρω ποτέ να με πείσω, όμως δε με νοιάζει.
Έχω δυο χέρια κι ένα μυαλό και μ’ αυτά θα χτίσω το προστατευτικό μου τείχος.
Κι έχω ακόμη κρυμμένο στο μανίκι μου λίγο κυνισμό, ώστε να μπορέσω εύκολα να σε ξεμπροστιάσω με την πρώτη ευκαιρία.
Αν σου βαστάει τώρα, πλησίασέ με! Κι αν καταφέρεις, έρωτα, να γκρεμίσεις το τείχος μου και να ξεκλειδώσεις την πόρτα απ’ το κελί μου, αν μπορέσεις να με απαλλάξεις απ’ την ανέραστη – πλέον – ζωή μου, τότε θα σου είμαι αιώνια ευγνώμων.
Τότε,θα γίνω έρμαιο των πιο ακραίων σου επιθυμιών και σκλάβα της έντασής σου.
Τότε, μόνο, θα σου ανήκω ολοκληρωτικά. Λοιπόν, σε περιμένω…