Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης
Γυρίσες πάλι στο μυαλό μου. Μαζί με κάτι τσαλακωμένα εισητήρια από συναυλίες και κλεδιά από ξενοδοχεία. Ναι, αυτά που πάντα σου έλεγα πως πρέπει να τα επιστρέφεις κι εσύ “κατά λάθος” το ξέχναγες. Κάθε φορά.
Και μετά, εισητήρια, από την εποχή που είχες φύγει κι εγώ ταξίδευα στα μέρη που βρεθήκαμε, στα μέρη που ταξιδέψαμε, χωρίς να το ξέρεις. Μόνο και μόνο για να σε συναντήσω. Και κάθε φορά, η επίπονη επιστροφή και μια δόση απογοήτευσης.
Γύρισες πάλι στο μυαλό μου. Η πρώτη καλημέρα κάθε πρωί, η τελευταία καληνύχτα κάθε ξημέρωμα κι ενδιάμεσα όλα εκείνα τα μηνύματα που ακόμα και μονολεκτικά έδειχναν πόσο μου έλειπες, πόσο σου έλειπα μέσα στην μέρα.
Γύρισες πάλι στο μυαλό μου. Με γύρισαν τα τραγούδια σου κι εκείνη η φάλτσα φωνή σου που δεν έπαυε να σιγοτραγουδά τους στίχους. Κι όταν κόλλαγες σε ένα τραγούδι, το έβαζες σε επανάληψη για ώρες, για μερες.
Γύρισες πάλι στο μυαλό μου απόψε. Σαν απόψε με άφησες μ’ ένα φιλί κι ένα αντίο που ποτέ δεν είπαμε. Ίσως ο πιο ήρεμος χωρισμός που είχα. Σίγουρα ο πιο επίπονος. Για καιρό παρακαλούσα να σε δω μπροστά μου για να μπορέσω να σε σκοτώσω με την αδιαφορία μου. Να μπορέσω να σου τρίψω στα μούτρα την ευτυχία μου. Να σε δω να μην χαμογελάς, να σε δω να μην μπορείς να αρθρώσεις λέξεις. Και να στις πω εγώ όλες.
Να μην μυρίζεις γαρδένια και βανίλια. Να μην έχεις λυτά τα μαλλιά σου. Να μην δαγκώνεις τα χείλια σου. Να μην είσαι εσύ!
Κι όπως όλα τα σχέδια που κάνει ο άνθρωπος κι ο Θεός γελάει, έτσι πήγε κι αυτό.
Κι ήσουν όπως πάντα με εκείνο το μεγάλο χαμόγελο που μπορεί να λιώσει κάθε πάγο. Κι ήσουν εσύ, αλλά δεν ήσουν δική μου πια.
Κι όλα τα μέρη που περπατήσαμε, όλα τα ταξίδια που κάναμε, όλες τις αξημέρωτες νύχτες που μας βρήκαν αγκαλιά, είναι πια μια ανάμνηση.
Και κάπου ανάμεσα στο “όλα καλά” και το “ζω τα όνειρά μου”, κρύφτηκε μια αλήθεια.
Ανάμεσα στο “τι κάνεις” και το “χάρηκα που σε είδα”, κρύφτηκε μια κραυγή.
Γιατί η αλήθεια είναι πως όλα είναι καλά και τα όνειρά μου τα ζω, αλλά χωρίς εσένα, είναι μισά.
Γιατί το καλύτερο μέρος για να κρύψεις μια επίπονη αλήθεια, είναι ανάμεσα σε δυο μισά ψέματα.
Κι έτσι το μόνο που ήθελα να σου πω, δεν στο είπα.
Το μόνο που έπρεπε να σου πω, δεν στο είπα.
Ένα μου λείπεις, που το ψιθύρισα, όταν ήσουν ήδη πολύ μακριά για να το ακούσεις κορίτσι μου.