Γράφει η Λία Ευαγγελίδου
Βάλε τη μάσκα πάλι, ξημέρωσε!
Κομμάτι του εαυτού σου είναι πια αυτή η μάσκα, γιατί; Θα μου πεις;
Γιατί απλά πρέπει να δείχνεις δυνατή για όλους και για όλα.
Δεν βαριέσαι.. νοιάζεται και κανείς;
Ποιος μπορεί εξάλλου να καταλάβει πίσω από το χαμόγελο που χαρίζεις σε όλους τι κρύβεις μέσα σου;
Μόνο αυτοί που σε αγαπάνε πραγματικά, αυτοί που σε νιώθουν και σε νοιάζονται. Αυτοί που σε ξέρουν.
Πώς το είχε πει κάποτε ένα φιλαράκι.. υπέροχο χαμόγελο, θλιμμένα μάτια.
Έχει χαραχτεί αυτή η φράση στο μυαλό μου κι από τότε δεν άλλαξε και κάτι, ακόμα εκεί!
Εσύ να παλεύεις με θεούς και δαίμονες να πάνε όλα καλά, κι αν δεν πάνε;
Σώπα καρδιά μου.. κι αν δεν πάνε, δεν χάλασε κι ο κοσμος!
Μαθημένη στα δύσκολα, να παλεύεις, να επιβιώνεις και να ονειρεύεσαι!
Πρέπει, πρέπει, πρέπει.. Γαμώ τα πρέπει μου μέσα!
Πάμε και σήμερα!
Ποιος έχει ανάγκη να τον βοηθήσεις;
Να τον βοηθήσεις έτσι, γιατί γουστάρεις να βοηθήσεις! Ποιος έχει ανάγκη να σου μιλήσει, να τον συμβουλέψεις, έτσι απλά γιατί γουστάρεις να βλέπεις τον κόσμο να χαμογελάει και να ξέρεις ότι έχεις βάλει κι εσύ το χερακι σου γι’αυτό το χαμόγελο.
Καλή καρδιά, πάνω απ’ όλα!
Κι εσύ εκεί.. βόμβα έτοιμη να εκραγεί, γιατί στα δικά σου δύσκολα, είσαι πάντα μόνη!
Μόνη, γιατί δεν ακούς κι όλας, ξεροκέφαλη θες να πεις ηλίθια, μάλλον το δεύτερο!
Βράδιασε, βγάλε τη μάσκα τώρα, ακούμπησέ τη δίπλα στο μαξιλάρι κι άφησε τα δάκρυα να κυλήσουν!
Δεν σε βλέπει κανείς, τώρα είσαι εσύ κι ο πραγματικός εαυτός σου!
Κλάψε καρδιά μου, ξέσπασε για τα θέλω σου, που δεν έγιναν όνειρα που δεν γίνονται πραγματικότητα, για τα πρέπει που σε πνίγουν και για όλα εκείνα τα φορτία άλλων που κουβαλάς στους ώμους σου!
Αύριο πάλι ξημερώνει μια καινούρια μέρα!
Αν είναι ίδια ή όχι, εξαρτάται από εσένα.
Ή θα πετάξεις τη μάσκα και θα κυνηγήσεις τα όνειρά σου ή θα συνεχίσεις να κάνεις τον καραγκιόζη!
Η επιλογή δική σου!