Γράφει η Κατερίνα Κυπρίου
Γυναίκες όλου του κόσμου ενωθείτε!
Οι άντρες λέει μας κήρυξαν πόλεμο….
Μας έβαλαν όλες σε ενα τσουβάλι και μας κουνούν, μας κουνούν, για να ανακατωθούμε όλες μαζί και μετά μας αποκαλούν “ίδιες”.
Μας κοροϊδεύουν ότι βαφόμαστε σαν κλόουν και την επόμενη στιγμή μας λένε πόσο χλωμές φαινόμαστε που δεν βαφτήκαμε.
Μας αποκαλούν ξέκωλα αν η φουστίτσα μας δεν αγγίζει το γονατάκι, αλλά μόλις περάσει δίπλα τους το ξέκωλο, τα μάτια τους αλληθωρίζουν τόσο, που θυμίζουν χαλασμένη πυξίδα που δείχνει και τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα ταυτόχρονα.
Μας τα χώνουν αν πάρουμε κανένα κιλάκι παραπάνω, αλλά τη δικιά τους την κοιλίτσα που εξέχει δεν την βλέπουν, ειναι μπόι λένε.
Κορίτσια μαζευτείτε όλες μαζί, έχουμε πόλεμο,το βλέπετε…..
Μας λένε ότι θαυμάζουν τις δυναμικές γυναίκες, μα όταν η γνώμη μας είναι αντίθετη απ’τη δική τους, γινόμαστε γλωσσούδες.
Μας θέλουν όμορφες και θηλυκές, αλλά μη σπαταλάμε χρήματα σε κρέμες και καλλυντικά, δε βγαίνουν μάνα μου, δε βγαίνουν!
Μας θέλουν καλοντυμένες και καλοχτενισμένες, αλλά που λεφτά για ρούχα και κομμωτήρια, τώρα τέτοια θα λέμε;
Μας θέλουν καυτές στο κρεβάτι τους και πάντα διαθέσιμες, αλλά για στάσου ρε, που τα’μαθες εσύ αυτά τα κόλπα;
Μας ζητούν να τους φτιάξουμε το αγαπημένο τους φαγητό ,αλλά τί, επειδή περίσσεψε θα το φάνε και την επόμενη;
Φιλενάδες ελάτε πιο κοντά, έχουμε πρόβλημα σας λέω…
Δουλεύουμε ίσες ώρες με αυτούς, καμιά φορά και περισσότερες, αλλά είναι οι μόνοι που κουράζονται.
Τρέχουμε να προλάβουμε τα ψώνια, το σπίτι, τα παιδιά, αλλά σιγά και τί κάνουμε όλη μέρα;
Πάμε να πούμε μια κουβέντα στο τραπέζι,”τώρα τρώμε, δε μιλάμε”.
Πάμε να καθίσουμε λίγο στο σαλόνι, “ώχου,τώρα βρήκες να περάσεις μπροστά απ’την τηλεόραση”;
Πάμε να καθαρίσουμε το σπίτι, “μα καλά,τώρα βρήκες που ήρθα εγώ απ’τη δουλειά”;
Προσπαθούμε να είμαστε ήσυχες, “τι έχουμε και δε μιλάμε”;
Προσπαθούμε να συζητήσουμε, γινόμαστε πολυλογούδες.
Κορίτσια αλλάξανε τα πράγματα σας λέω….
Μας κήρυξαν πόλεμο κανονικό και μας κατηγορούν ότι τους ευνουχίσαμε.
Μας έδωσαν ρόλο αντρικό κι εμείς καμαρώνουμε ότι τα καταφέρνουμε.
Μας μετέφεραν όλες τις ευθύνες κι αυτοί μας λένε “ισότητα δε θέλατε”;
Μας έδωσαν στο χέρι και το “οικονομικό” και δώσε εδώ, δώσε εκεί, δεν περισσεύει ούτε για τσιμπιδάκια!
Κοπελιές μαζευτείτε όλες μαζί να τους ρωτήσουμε….
Φαντάροι πότε θα πηγαίνουμε;
Τα παιδιά ποιος απ’τους δύο θα τα γεννάει;
Τα άρβυλα από που θα τα ψωνίζουμε;
Τα γένια μας κάθε πότε τα ξυρίζουμε;
Κι εκείνο το παντελόνι, πόσο φαρδύ πρέπει να το ψωνίζουμε ώστε να μη μας στενεύει στον καβάλο;
Γυναίκες όλου του κόσμου ενωθείτε λέμε…
Ενωθείτε και σκύψτε λίγο να σας πω!
Να δεις που σε λίγο θα τους ζητάμε σε γάμο και θα μας λένε ότι δεν είναι έτοιμοι.
Να δεις σε λίγο που θα τους λέμε να πάμε στο κρεβάτι κι αυτοί θα μας ζητούν ασπιρίνη για τον πονοκέφαλο.
Να δεις σε λίγο που θα μας πουν ότι τους θέλουμε μόνο για το κορμί τους.
Να το θυμηθείς ότι σε λίγο ,θα μας ζητούν και να τους αποκαταστήσουμε γιατί τους εκθέσαμε!
Όχι όλοι μωρέ, όχι όλοι! Υπάρχουν ακόμα μερικοί, που είναι πιστοί στο είδος τους!