Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός
Κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί καθόταν και ζωγράφιζε στο χαρτί την μορφή του έρωτα.
Έφτιαχνε ένα λουλούδι το χρωμάτιζε κόκκινο και του έλεγε εσύ θα είσαι ο έρωτας.
Αλλά πάλι ένα λουλούδι μόνο του δίχως άλλο δίπλα πως θα μπορούσε να δημιουργήσει συναισθήματα αγάπης;
Σε κάθε βράδυ κι ένα σκίτσο, σε όλα όμως τα σκίτσα που ζωγράφιζε μόλις τα τέλειωνε τα ακύρωνε πριν τον βρει το ξημέρωμα.
Σκιτσαρισμένες μορφές, ατελείωτες ώρες σκεπασμένες από ολιγόωρη πεποίθηση εύρεσης πεπιεσμένου συναισθήματος.
Και μέσα σε όλα αυτά τα βράδια βασικό θεμέλιο η εξερεύνηση του Έρωτα, εκείνου που έπρεπε να βαπτίσει και να χτίσει το μέλλον των ονείρων του.
Μόνο που τόσα χρόνια κανένα σκίτσο δεν κατάφερε να του δώσει το συναίσθημα που έψαχνε, για τον απλούστατο λόγο εκείνο που έψαχνε βρίσκονταν βαθιά μέσα του.
Ο φόβος της αντιστοίχησης χαρτί μελάνι κι όνειρο τον τρόμαζε, πίστευε ότι αν καταπιεί το μελάνι που με αγάπη τοποθέτησε στο χαρτί το ξημέρωμα δεν θα ζούσε σε αυτόν τον κόσμο, θα ξυπνούσε σε ένα παραμύθι όπου κάθε μέρα πριν κοιμηθεί θα έπρεπε να αποτυπώνει το αύριο που θα ερχόταν στο χαρτί για να ζήσει.
Γι’αυτό και τα κατέστρεφε όλα πριν ξημερώσει.
Μα να θυμάστε ο Ερωτας για πάντα ζει, οι μορφές του μόνο αλλάζουν.
Καλώς ήρθες Έρωτα…