Βολεμένοι στις σχεδόν σχέσεις, ζούμε μια απόλυτη μοναξιά.

Γράφει η Παρασκευή Χατζή.

Πόσο δύσκολο είναι ο καθένας μας, να βρει το άλλο του μισό; Εκείνον τον έναν που θα κουμπώσει μαζί του εσαεί. Δεν ξέρω αν είναι θέμα τύχης, σίγουρα όμως είναι και θέμα προσπάθειας. Δεν γίνεται να παραπονιέσαι πως δεν μπορείς να βρεις κανέναν, χωρίς να έχεις μπει στον κόπο να αρχίσεις να ψάχνεις αυτόν που θα ήθελες να βρεις. Αυτόν που το φαντασιακό σου, έκανε πολλές φορές εικόνα. Μια εικόνα που κάθε τόσο ξεθωριάζει, αμήχανα.

Κι αφού δεν διαθέτεις την κατάλληλη υπομονή για να βρεις αυτόν τον μοναδικό στα δικά σου μάτια, διαλέγεις την άλλη οδό. Προτιμάς να σκορπίζεσαι σε ξένες αγκαλιές. Βολεύεσαι με ψεύτικα φιλιά, περνάς τα βράδια σου με λάθος πρόσωπα. Βοηθοί σου το αλκοόλ, τα τσιγάρα, γίνεται λιγότερο επώδυνο έτσι. Μη γελιέσαι όμως, όποιον και να βρεις κανένας σαν το άλλο σου μισό.

Όχι, δεν είναι άπιαστο όνειρο και η φιλοσοφία αυτή δεν είναι για τους ρομαντικούς. Αξίζει τον κόπο και η προσπάθεια και η αναμονή. Αρκεί να βάλεις στην άκρη τις φοβίες σου. Και τι έγινε αν για λίγο καιρό μείνεις μόνος σου. Κανένας δεν θα σε κατηγορήσει για αυτήν την επιλογή. Η μοναξιά δεν είναι σημάδι αδυναμίας αλλά δύναμης.

Γιατί θέλει δύναμη να είσαι μόνος από επιλογή, σε έναν κόσμο που προωθεί τον ναρκισσισμό με κάθε τρόπο. Και οι περισσότεροι μετράνε σχέσεις για να ανέβουν level. Για να νιώσουν πιο ποθητοί, για να μαζέψουν περισσότερα like, για να έχουν πιο πολλούς φίλους, εάν και εικονικοί ας είναι.

Βολευτήκατε στις σχεδόν σχέσεις, κρυφτήκατε πίσω από στερεότυπα και φόβους και ξεχάσατε το πιο σημαντικό. Πως είναι να αγαπάς αληθινά κάποιον. Εάν δεν φωνάζει αυτό μοναξιά, κανένα κραυγαλέο όσο αυτό. Πόσο επίκαιρος ο Πάριος, στους στίχους του τραγουδιού του: πιο καλή η μοναξιά από εσένα που δεν έχω.