Γράφει η Ειρήνη Αντωνάκη
Κάθομαι εδώ και λίγα λεπτά, κοιτάω το μήνυμα σου, «ξανακολλάει άραγε το γυαλί αν σπάσει;» με ρωτάς. Δεν βιάζομαι να απαντήσω διότι δεν ξέρω τι να σου γράψω.
Σκέφτομαι όλα αυτά που περάσαμε από τη μέρα που ξεκινήσαμε μέχρι και τη μέρα που τελειώσαμε. Έγιναν πολλά, δεν τα άντεξα όλα.
Ξεκινήσαμε να φτιάξουμε κάτι ολόκληρο και μείναμε με κάτι θρύψαλα στο χέρι και γαμώτο, πονάνε. Έχεις θράσος όμως να ρωτάς αν ξανακολλάει το γυαλί που εσύ ο ίδιος έκανες χίλια κομμάτια.
Δεν γίνεται να ρωτάς εφόσον ξέρεις ότι μέσα σε αυτά τα κομμάτια υπήρχαν αναμνήσεις, συναισθήματα, ο έρωτας που νιώσαμε και τελικά μετατράπηκε σε κενό.
Όχι το γυαλί δεν ξανακολλάει άμα σπάσει, διαλύθηκε και οι πληγές που προκάλεσε δεν επουλώνονται και εγώ δεν θα κάτσω να συναρμολογώ παλιές ιστορίες που θα μου γεννούν νέες πληγές ενώ θα έχω ακόμη τις παλιές.
Έσπασε όπως έσπασα και εγώ με τη μόνη διαφορά ότι εγώ θα ξανασταθώ στα πόδια μου ενώ αυτό που είχαμε όχι. Το μήνυμα εστάλη. Ναι τίποτα δεν ξανακολλάει όταν σπάσει και καλό είναι τα σπασμένα να φεύγουν μακριά.