Γράφει η Κατερίνα Κυπρίου
Η νύχτα ντυμένη σαν εχθρός, ήρθε κι απόψε να στήσει χορό στις μνήμες μου. Σ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό, με μόνο φως τη φλόγα ενός ξεχασμένου κεριού που σιγοκαίει. Ένα τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα κι ένα μισοάδειο ποτήρι αλκοόλ είναι κι απόψε η συντροφιά μου. Κι εγώ εκεί, με τα μάτια κολλημένα πάνω σε μια οθόνη κινητού. Εκεί, ακουμπισμένα και υγρά, σε μία και μόνο φωτογραφία μας!
Σε μια φωτογραφία, δυο γελαστά πρόσωπα σε μια πάρα λίγο ευτυχία. Δυο γελαστά πρόσωπα, που ήθελαν να ονειρευτούν το “μαζί”, αλλά κανένας δεν προσπάθησε. Δύο γελαστά πρόσωπα, που ίσως κάποτε ν’ αγαπήθηκαν, αλλά ποτέ δεν τόλμησαν να το ομολογήσουν.
Σε μία μόνο φωτογραφία…
Δυο χείλη, που ακουμπούσαν και σκόρπιζαν τον πόθο. Δύο χείλη, που ενώνονταν και δεν τολμούσαν να ξεκολλήσουν. Δύο χείλη που καίγονταν, αλλά ποτέ δεν το ψιθύρισαν για να το ακούσει κι η καρδιά!
Σε μια μόνο φωτογραφία…
Δυο χέρια ενωμένα τρυφερά. Δύο καρδιές, που χτυπούν στον ίδιο ρυθμό. Δυο μυαλά, απόλυτα ταυτισμένα. Δυο ψυχές παραδομένες στη μαγεία του έρωτα. Δυο λατρεμένα βλέμματα, που μαγνητίζουν και είναι αδύνατο να ξεκολλήσουν!
Σε μια φωτογραφία λοιπόν…
Σε μια φωτογραφία, όλα τα ταξίδια που κάναμε και όλα όσα ματαιώσαμε. Σε μια φωτογραφία, όλα τα λόγια που ποτέ δεν είπαμε. Σε μια φωτογραφία, όλα όσα νιώσαμε και όσα δεν αφήσαμε να νιώσουμε. Σε μια φωτογραφία, όλα τα όνειρα που με τα χέρια μας γκρεμίσαμε!
Σε μια φωτογραφία, αγάπη μου…
Σε μια φωτογραφία όλους τους φόβους μας αφήσαμε. Σε μια φωτογραφία τον έρωτά μας τον πληγώσαμε. Σε μια φωτογραφία τα βήματά μας τα χωρίσαμε. Σε μια φωτογραφία όλο το θάρρος μας σκοτώσαμε. Σε μια γαμημένη φωτογραφία όλη η ζωή, που μαζί δεν τη χαρήκαμε…
Κοιτάζοντας τη μία και μόνο φωτογραφία μας στην οθόνη του κινητού μου, θυμάμαι τα τελευταία λόγια σου… “Ούτε μια φωτογραφία, αγάπη μου, δεν βγάλαμε μαζί, λες και δεν υπήρξαμε…”.
Με μάτια θολά, κοιτάζω ξανά την οθόνη! Με δάχτυλα που τρέμουν…
Επιλογή!
Αποστολή!
Το μήνυμα εστάλη!
Τώρα αγάπη μου ξέρεις, πως αληθινά υπήρξαμε…