Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής.
Έρωτες που εξαντλούνται σε χρησιμοποιημένα προφυλακτικά.
Έρωτες τάχα ονειρεμένοι, πλήρεις ημερών που καταλήγουν σε ρημαγμένες νύχτες, ποτισμένες μ’ενοχές.
Ανέραστα ιδρωμένα σεντόνια, χιλιοτσαλακωμένα, μπερδεμένα με υποσχέσεις αιώνιας αγάπης κι αφοσίωσης.
Ανταριασμένες καρδιές, μάτια κατακόκκινα από το αλκοόλ, γόνατα ματωμένα από τις ζεϊμπεκιές και ξεχαρβαλωμένες αντιστάσεις.
Ανομολόγητα πάθη που αποκεφαλίσαμε για χάρη “τρίτων”. Ανεκδήλωτα συναισθήματα σπρωγμένα στο βάθος του ασυνείδητου.
Γινήκαμε μαριονέτες, μπλεγμένες στ’αδηφάγα χέρια των εκάστοτε αποθημένων μας. Άβουλοι θεατές στην ίδια μας τη ζωή. Έτοιμοι να ικανοποιήσουμε τις αρρωστημένες ορέξεις κάθε.. “κάθε”.
Καίνε τα μέσα μας από καύλα κι εμείς απλώς τα σβήνουμε με χλιαρά ντουζ. Ξεπλένουμε τον παροξυσμό και την τρέλα του έρωτα με θανατηφόρες δόσεις.. “καθημερινότητας”.
Δήθεν πως αυτό μας ανακουφίζει.
Ακροβατούμε μεταξύ της σιγουριάς που μας προσφέρει η ελευθερία και του άνευ όρων πάθους που μας υπόσχεται το καμίνι της ηδονής.
Εν τέλει αρκούμαστε σ’εκούσια ελεύθερη πτώση στα “πρέπει”, αδιαφορώντας για τα “θέλω”. Κι έτσι σακατεμένοι από το ζύγι της ήττας κι όμηροι του φόβου και του “Τι θα πει ο κόσμος;” -που τελικά.. δεν είπε τίποτε..
Μ’ένα στυφό χαμόγελο κι αγκαλιά το μαξιλάρι, μυστικά ονειρευόμαστε την αγάπη που δεν πήραμε. Κοροϊδεύοντας τον εαυτό μας, ξανά και ξανά. Εθελοτυφλώντας απέναντι στα πραγματικά μας συναισθήματα.
Καταπνίγουμε καθετί αμοιβαίο και μη.
Διεκδικώντας μια αρμονική σχέση με τη μοναξιά μας, τη βαπτίζουμε μοναχικότητα. Αλλά εκείνη συνεχίζει να ουρλιάζει τις νύχτες.
Ουρλιάζει απ’τον πόνο..