Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.
Όσο εσύ αδιαφορούσες, εγώ απομακρυνόμουν. Αυτή είναι η πικρή και η γυμνή αλήθεια.
Τα δεδομένα δε λένε πως όταν φεύγουν κάνουν τον περισσότερο θόρυβο.. Σταθήκαμε λοιπόν και εμείς ένα ακόμη παράδειγμα που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Για μια στιγμή μονάχα πίστεψα στο διαφορετικό, στην εξαίρεση, γιατί πίστεψα στη μοναδικότητα του έρωτά μας. Όπως αποδείχθηκε όμως, έκανα ένα ακόμη τεράστιο λάθος. Αλήθεια σου λέω, αισθάνομαι πολύ ηλίθια που πίστεψα τόσο πολύ σε εμάς.
Αισθάνομαι προδομένη.
Εξήγησε μου σε παρακαλώ πώς γίνεται δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και κάποτε μοιράστηκαν τόσες πολλές στιγμές να καταλήγουν να συμπεριφέρονται σαν δύο ξένοι;
Είναι η τριβή, φαντάζομαι, που μετά από καιρό δίνει τη θέση της στη συντριβή. Είναι το πλήρωμα του χρόνου που σε καλεί να πάρεις αποφάσεις και να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου κατάματα, χωρίς υπεκφυγές.
Πονάει. Πονάει πολύ να βλέπεις ένα κομμάτι σου να απομακρύνεται. Μπορεί να ακούγεται ολίγον εγωιστικό αλλά έτσι νιώθω. Επιλέγω ετούτη τη στιγμή τη φυγή για να επέλθει η λύτρωση.
Κάθε φορά που σου έδινα δίκιο αδικούσα τον εαυτό μου. Τελικά όπως φάνηκε δεν άξιζε διόλου κάτι τέτοιο. Τα λόγια μου βγάζουν μια πικρία, το ξέρω. Αυτό έχω μονάχα να δώσω ετούτη τη στιγμή και αν με πεις εγωίστρια θα σου θυμίσω πόσες φορές πάτησα το “εγώ” για να προπορευτεί το “μαζί”.
Σ’αφήνω τώρα γιατί στέρεψα από λόγια, στέρεψα από πράξεις. Δεν έχω κάτι άλλο να πω μήτε να σου δώσω. Νιώθω ένα απέραντο κενό. Φεύγω για να βρω τη γαλήνη, για να κυνηγήσω τον έρωτα και τα όνειρά μου.