Γράφει The Y Factor.
Κάθομαι απέναντί σου και όσο και να προσπαθώ δε μπορώ να βρω το λόγο που βρίσκομαι εδώ. Ίσως για να κλείσω το θέμα. Ίσως για να ειπωθούν όλα αυτά που δεν ειπώθηκαν όταν έπρεπε. Ίσως για τον εγωιστικό λόγο της περιέργειας, ότι ήθελα να ακούσω αυτά που είχες εσύ να πεις.Παρότι είχε περάσει ένας χρόνος πέρασε από την τελευταία επικοινωνία μας. Μου φάνηκε λοιπόν περίεργο που ξαφνικά εμφανίστηκες ξανά. Ασυναίσθητα συμφώνησα στο να βρεθούμε, σαν κάτι φυσιολογικό.
Και είμαστε εδώ λοιπόν. Απέναντι ο ένας από τον άλλον. Σε ακούω να μιλάς, να λες για το παρελθόν, για το πόσο έλειψα από τη ζωή σου, για όλα αυτά που είχαμε ζήσει μαζί, λέξεις πολλές για να κρύψεις αυτό που δεν επιμελώς δεν ειπώνεται: ότι δεν βρήκες κάποιον άλλον να γεμίσει το κενό μου.
Σε ακούω να μιλάς και νιώθω ότι δεν ανήκω εδώ. Εσύ μιλάς και με κοιτάς στα μάτια και το μυαλό μου στροβιλίζεται σε μια προσπάθεια να βρω νόημα σε αυτά που λες και αιτία να μιλήσω κι εγώ. Ίσως και τη σιωπή μου να την ερμηνεύεις ως συγκατάνευση. Δεν ξέρω αν είναι. Δεν νομίζω να είναι.
Και μόλις άκουσα τη φράση κλειδί. «Δεν είσαι ο ίδιος».
Θα σε διακόψω λοιπόν.
Είμαι ακριβώς ο ίδιος! Δεν άλλαξα καθόλου. Είμαι αυτός που ήταν πάντα εκεί. Αυτός που φρόντιζε να καλύπτει καταστάσεις και ανάγκες πριν δημιουργηθούν. Αυτός που ενδιαφερόταν. Από επιλογή. Αυτό δεν κατάλαβες μάλλον. Ότι ήταν επιλογή. Επιλογή να σε καλομάθω. Αν φταίω; Ναι. Επιλογή ήταν όμως να σε κάνω προτεραιότητα. Επιλογή να σου δώσω το 100%. Γιατί έτσι είμαι. Έτσι ήμουν και έτσι είμαι και τώρα. Τα ημίμετρα δεν τα μπορούσα ποτέ και δεν τα μπορώ και τώρα. Το ότι δεν το κατάλαβες εσύ, δεν σημαίνει ότι δεν συνέβαινε έτσι ακριβώς.
Θυμάσαι εκείνες τις συζητήσεις που κάναμε κάποτε; Που μου ζητούσες το λόγο για κάποια πράγματα που αντιμετωπίζαμε; Ίσως πάλι μου ζητήσεις λογική εξήγηση, ίσως πάλι σου απαντήσω ότι το ζητούμενο είναι να αντέξεις και όχι να καταλάβεις. Οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν ιδρώτα και προσπάθεια, υπομονή και επιμονή. Αν θέλεις σκέτη μαγεία, διάβασε Χάρι Πότερ.
Σου τα λέω και νιώθω ένα τσίμπημα κάπου βαθιά. Ξεκίνησα όμως και θα το πάω μέχρι τέλους. Ίσως να είναι και η ύστατη προσπάθεια να φτιάξω την κατάσταση. Χωρίς να ξέρω αν θέλω. Όλα αυτά που λέω όμως είναι αλήθεια. Ίσως να είναι και η τελευταία ευκαιρία να υπάρξουμε πάλι σαν «εμείς». Ένας τρόπος υπάρχει για να συνεχιστεί ή –αν προτιμάς– να ξεκινήσει πάλι όλο αυτό. να είναι πραγματικά ισότιμο. Και να είσαι εδώ για εμένα. Το απαιτώ πλέον. Αν εγώ δεν είμαι ο προορισμός, λίγο με ενδιαφέρει πού θα πας.
Αν σε θέλω στη ζωή μου; Ειλικρινά, μπορείς να είσαι μπορείς και όχι. Από εσένα εξαρτάται. Και ξέρω ότι δεν απαντάω αν θέλω.. Ήρθες όμως για να πάρεις; Ήρθες για να δώσεις; Εσύ η ίδια ξέρεις γιατί ήρθες πάλι; Αν νιώθεις ενοχές και είναι μια προσπάθεια για να εξιλεωθείς στα μάτια τα δικά σου, σε προλαβαίνω άλλη μια φορά: δεν σε κατηγορώ για τίποτα. Δεν σου έχω κρατήσει κακία. Δεν υπάρχει λόγος για καμία συγνώμη. Δεν υπάρχει κάτι να συγχωρήσω, αν όμως το έχεις ανάγκη σου το προσφέρω. Σε συγχωρώ για οτιδήποτε ίσως να κατηγορείς τον εαυτό σου. Δεν σου κάκιωσα ποτέ.
Όταν μπαίνεις στη ζωή κάποιου, αποφάσισε τί θέλεις να είσαι. Από εσένα εξαρτάται.
Εγώ είμαι εδώ και περιμένω.
LoveLetters