Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
Είναι πολύ νωρίς για να κρίνω πρόσωπα και καταστάσεις. Καμία φορά το να κρίνεις με την πρώτη ματιά, την πρώτη συνάντηση ή το πρώτο βλέμμα είναι ευχή και κατάρα. Δε μπορώ να δεσμευτώ με αυτό το φορτίο. Γι’ αυτό είναι προσωπική μου επιλογή να περιμένω…
Και στο παρελθόν δε στάθηκα τόσο τυχερός. Είχα βλέμματα που φαίνονταν ειλικρινή, αθώα και με διάθεση για συντροφικότητα. Άλλαξε όμως η πορεία που διανύθηκε. Άλλαξαν τα πρόσωπα, οι καταστάσεις, τα πλήθη. Όλα κινητά, ευμετάβλητα από τη μια μέρα στην άλλη. Δεν υπήρχαν ενδοιασμοί, όλα έγιναν τόσο γρήγορα, τόσο φυσικά..
Καμιά φορά πρέπει να βάζουμε τον εαυτό μας σε σκέψεις. Ίσως είναι καλύτερα να μην μπορείς να δεσμευτείς για κανένα. Το άγνωστο μπορείς να το τιθασεύσεις και να μάθεις σιγά σιγά να ζεις και να κουρνιάζεις πλάι του. Κανένας εγγυητής δεν είναι εχέμυθος, όλοι υπογράφουν, αλλά κανένας δεν εγγυάται..
Η μόνη λύση βρίσκεται μέσα σου. Παραδώσου. Αφέσου μέσα στην τρέλα που μαστίζει τον κόσμο. Εμπιστεύσου και ας προδοθείς. Ας χάσεις και ας σκίσεις κάθε συμβόλαιο. Δεν είσαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος. Όλοι κάποτε χάσαμε και κάποτε κερδίσαμε. Μάχες που έγιναν σε δικό μας ή ξένο λημέρι. Δεν έχει σημασία. Όλες ήταν δικές σου. Σε έκαναν αυτό που είσαι και σου χάρισαν τόλμη, θάρρος και σθένος. Τι πιο σπουδαίο από τις ήττες και τους θριάμβους σου;
Για μια στιγμή νομίζω πως γύρισα πίσω. Εκεί που έδωσα την πρώτη μου μάχη με την υποκρισία και το δόλο. Ήταν μια σκληρή, οδυνηρή εμπειρία. Στην αρχή δε μπορούσα να το πιστέψω πως από έναν άνθρωπο μπορεί να χυθεί τόση κακία, τόσο ψέμα και τόσο μίσος. Έπειτα, το συνειδητοποίησα πως κάθε άνθρωπος έχει μια διττή πλευρά και ανάλογα με το περιβάλλον που τον περιστοιχίζει αλλάζει μάσκες, πρόσωπα, προσωπεία. Το ξέρω είναι πλεονασμός να τα βάζω όλα στην ίδια σειρά «μάσκες, πρόσωπα, προσωπεία». Ήταν όμως τόσο σκληρή η εικόνα, τόσο αποτρόπαιη που με έκανε να λυγίσω. Να υποταχτώ στα πιο σκοτεινά και πιο παγωμένα μου όνειρα: μια φιλία με γεύση πικρή…