Γράφει η Μαρία Σταματοπουλου
Βίωσες κάμποσους θανάτους. Μερικές απώλειες στην γη. Σου πήραν ό,τι είχες και δεν είχες. Σε άφησαν με ψαλιδισμένα φτερά. Ευνουχισμένο. Στεγνό πια από ελπίδα, μιας και όλη σου την ζωή πίστευες, ονειρευόσουν. Στα πήραν όλα τώρα. Σου λένε τώρα δεν έχει αυτά που παιδιόθεν ονειρευόσουν.
Σου λένε βρες άλλην άκρη στο σταυρόλεξο της ζωής σου. Μην πηγαίνεις σε εκείνον τον δρόμο που μία ζωή ονειρευόσουν να αποκτήσεις. Βρες το μονοπάτι σου στην αντίθετη κατεύθυνση, εκεί θα βρεις την κλειδαριά να ξεκλειδώσεις. Σου λένε να κοιτάξεις μπροστά, πέρα από το κλάμα της ψυχής. Μα τα πόδια σου βγάλανε βαρίδια και οι σκέψεις σου γίναν μαύρα σύννεφα.
Ευνουχισμός. Πάνω σε ποιόν θρήνο να ακουμπήσεις την λαχτάρα που σου πήρανε και να ικετέψεις με ματωμένα γόνατα τα όνειρα που σου πήρανε να στα φέρουν πίσω ; Ποιός να σε ακούσει και πού να βρεις μιαν αχτίδα φωτός;
Σε ποιό στόμα να μιλήσεις και εκείνο να σε γλυκάνει με λόγια θεϊκά; Πάνω σε ποιόν δρόμο να ακουμπήσεις που δεν είναι λεηλατημένος από όνειρα ζωντανά και μαγικά ; Και σε ποιά προσευχή να ζητήσεις πίσω ό,τι σου ανήκει; Ποιός ουρανός να σε ακούσει και σε ποιά θεϊκή συχνότητα να στραφείς, το θαύμα να συμβεί; Όλα σου τα πήραν. Δεν σου άφησαν τίποτα.
Σε άφησαν μετέωρο. Δεν σε ειδοποίησαν. Ευνουχισμός ονείρων. Ευνουχισμός καρδιάς. Ευνουχισμός ψυχής. Ευνουχισμός ονείρων.
Τί λόγια να πω, και πώς να εκφράσω τον πόνο της ψυχής σου. Φως αγάπης μοναχά θα στείλω, φως να γλυκάνει τα μέσα σου, φως στις σκέψεις σου, φως στην ύπαρξή σου.