Γράφει η Ειρήνη Αγγελίδη.
Οι άνθρωποι φορούσαν πάντα μάσκες, μη ορατές με γυμνό μάτι. Σε ξεγελούσαν και σε άφηναν να ζεις με ψευδαισθήσεις.
Μπορούσαν να καλύψουν το πραγματικό τους πρόσωπο χωρίς ψεγάδια.
Οι μάσκες αυτές κάλυπταν διάφορα συναισθήματα.
Κάλυπταν τη λύπη, τη δυστυχία. Κάλυπταν τη ζήλια, τον μόχθο.
Μπορούσαν να σε παραμυθιάσουν. Τώρα οι μάσκες είναι υφασμάτινες.
Τις βλέπεις, τις ακουμπάς, τις λερώνεις, τις φοράς για να προστατεύσεις τον εαυτό σου από τις καταστάσεις.
Ίσως και για να κρύψεις καλύτερα τα συναισθήματα που σε έπνιγαν τόσο καιρό.
Τώρα δεν θα χρειαστεί να γελάσεις ψεύτικα. Δεν θα χρειαστεί να προσπαθήσεις πολύ για να μην σε καταλάβουν. Τώρα φοράνε όλοι μάσκες.
Τώρα τα μάτια είναι η μορφή επικοινωνίας που μας έμεινε. Τώρα δεν μπορείς να έρθεις κοντά στους ανθρώπους. Τώρα επικρατεί η αποξένωση. Επικρατεί ο φόβος.
Πέτα την μάσκα. Πήγαινε κόντρα σε αυτούς που σε χειραγωγούν. Πήγαινε κόντρα στον εαυτό σου. Πέτα αυτά που σε βαραίνουν.
Δείξε τα συναισθήματα σου. Δείξε τον πραγματικό σου εαυτό. Να σε αγαπάνε για αυτό που είσαι. Να σε αγαπάνε για την αλήθεια σου.