Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.
Φοβάμαι τη μέρα που ένας από τους δυο μας θα κάνει το λάθος και θα χαθούμε.
Φοβάμαι τη μέρα που θα γίνουμε δυο ξένοι και θα κάνουμε σαν να μη γνωριζόμασταν ποτέ.
Τρέμω τη μέρα που θα κάνει κρότο το “αντίο”, που η ζωή θα είναι γραμμή ευθεία και θα κυριαρχεί νεκρική σιγή.
Γιατί θα έχω μάθει στη ζεστασιά και ξαφνικά με τρόπο βίαιο θα παγώσω.
Θα σε χάσω και θα μου λείπεις, γιατί θα σκέφτομαι πως κάποτε εμείς οι δυο ήμασταν μαζί, ήμασταν ένα..
Θα θυμάμαι και έπειτα θα βασανίζομαι.
Εικόνες και στιγμές που περάσαμε μαζί και φώτισαν τη ζωή μας θα ξετυλίγονται και εγώ εκεί, μόνη, θα στέκομαι και θα κρυώνω.
Θα κουλουριάζομαι σ’εκείνη τη γωνιά του καναπέ που κάναμε έρωτα και θα σ’αναζητώ..
Θα μυρίζω τα σεντόνια και θα φέρνω στο μυαλό μου το άρωμά σου.
Θα νοσταλγώ τη μυρωδιά του έρωτα, του πάθους και της αγάπης που γλίστρησαν μέσα από τα χέρια μου.
Έφυγες, πέταξες μακριά μου και εγώ έμεινα εδώ, να σε περιμένω προφυλάσσοντας την αγάπη μας.
Προφυλάσσοντας αυτό που χτίσαμε κάποτε, τότε ακόμα που το παρόν έκανε σχέδια για το μέλλον..