Γράφει η Νεφέλη
Σε ευχαριστώ που ήσουν πλάι μου σε όλες τις δύσκολες στιγμές όταν σε χρειάστηκα.
Χωρίς εσένα στη ζωή μου δεν ξέρω πως θα μπορούσα να σταθώ όρθια.
Είσαι το χέρι που πάντα περίμενε απλωμένο για να πιαστώ.
Το κορμί σου βράχος για να στηριχτώ. Η αγκαλιά σου λιμάνι για να με προστατέψει από τους αέρηδες και τις φουρτούνες. Η ανάσα σου πάντα ζέστη για να γλυκαίνει το πονεμένο μέσα μου.
Στην αρχή ήσουν απλά μια λύση. Μετά έγινες συνήθεια και τώρα πια μου είσαι απαραίτητος.
Λίγο λίγο, σιγά σιγά γεννήθηκε η αγάπη μου για σένα. Κάθε φορά κέρδιζες κι ένα εκατοστό μέσα μου.
Αγάπησες τα σκοτάδια μου. Πάλεψες εσύ για μένα όταν εγώ δεν είχα δύναμη να το κάνω. Είσαι αυτός που γεμίζει με ήλιο τη ψυχή μου και με λάμψη τη ματιά μου .
Ώρες θα μπορούσα να γράφω για σένα λατρεμένε μου. Όχι δεν είσαι τέλειος, ούτε και προσπαθώ να σε κάνω να φανείς.
Είσαι δοτικός και δεν τσιγκουνεύεσαι τα συναισθήματα. Ειλικρινής και πάντα αισιόδοξος .Είσαι ο δικός μου ανεκτίμητος θησαυρός .
Όταν πρωτογνωριστήκαμε, πριν αρκετά χρόνια, μου κράτησες το χέρι και μου είπες «άσε με να είμαι δίπλα σου» . Το έπραξα και δεν μετάνιωσα στιγμή. Ήσουν η καλύτερη απόφαση που πήρα πότε στη ζωή μου.