Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Δεν ξέρω τι να κάνω με τα ρούχα σου, ακόμη στην ντουλάπα είναι.
Κι εγώ δεν μπορώ να τα αποχωριστώ, δεν μπορώ να τα πετάξω.
Είναι σαν να πετάω τις αναμνήσεις μου.
Κι εγώ ζω πλέον μ’αυτές.
Αυτές μου θυμίζουν ότι υπήρξα δίπλα του, μέσα του.
Αυτές που καρφιτσώθηκαν στην ψυχή μου.
Μαζί μ’αυτές πονάω, γιατί δεν ήθελα να φύγει, δεν ήθελα να βγει απ’την ζωή μου.
Γιατί ήταν όλη η ζωή μου, όλη μου η ύπαρξη.
Πώς μπόρεσες να με ξεχάσεις;
Πώς μπόρεσες να πετάξεις αυτό που είχαμε;
Γιατί ήμασταν εμείς κι όχι εσύ κι εγώ.
Αλλά μπήκε το εγώ και φαρμάκωσε το εμείς.
Μπήκε ο εγωισμός που χαρακώνει τα πάντα.
Κι εγώ χαρακώνομαι καθημερινά με τις αναμνήσεις μου, γιατί δεν μου έμεινε στάλα εγωισμός.
Αυτό που μου έμεινε είναι η ύπαρξή σου δίπλα μου να με συντροφεύει στην κάθε μου μέρα.
Και κάθε μέρα σου γράφω, γιατί είναι λες και σου μιλάω.
Κι ας ξέρω ότι δεν θα τα διαβάσεις ποτέ.
Κι ας ξέρω ότι δεν θα με νιώσεις ποτέ ξανά.
Σε νιώθω εγώ κι αυτό μου φτάνει.
Σε νιώθω μέχρι το κατακάθι της ψυχής μου.
Αυτήν που πονάει, αυτήν που ουρλιάζει.
Αυτήν που δεν σ’έβγαλε από μέσα της ποτές.
Αυτήν που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα σε έχει μέσα της να την συντροφεύεις.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν το συρτάρι στο κομοδίνο θα είναι πάντα δικό σου.
Εκείνο με τα μικροπράγματα τα δικά σου.
Αυτά που δεν μπορώ να αποχωριστώ.
Γιατί είναι σαν ν’αποχωρίζομαι την ψυχή μου, την ζωή μου.
Γιατί η ψυχή μου, αγάπη μου, σου ανήκει.