Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.
Μια μέρα, μια μέρα σαν όλες τις άλλες, ανύποπτη και συνηθισμένη, μια μέρα που δεν θα προμηνύει τίποτα την συνέχεια, θα βρεις ένα σημείωμα στο γραφείο σου πάνω.
Μην περιμένεις να λέει πολλά.
Δυο λέξεις μόνο, «ήρθε η ώρα».
Και τότε θα ξέρεις πως έχει έρθει η στιγμή.
Η μία στιγμή. Εκείνη που δεν μπορείς να βάλεις στην αναμονή.
Εκείνη που δεν μπορείς να αναβάλεις.
Η στιγμή του «όλα ή τίποτα».
Είναι η στιγμή που θα πρέπει να πάρεις μαζί σου μόνο τα απαραίτητα.
Εκεί που θα πάμε, δεν χωράει τίποτε άλλο.
Κι όπου απαραίτητα, βάλε την ψυχή σου, την καρδιά σου, τα καταπιεσμένα από χρόνια «θέλω» σου. Απαραίτητο θα είναι και το θάρρος και το πείσμα, ακόμα και λίγη δύναμη παραπάνω, γιατί όλα όσα θα μείνουν πίσω, θα μας στοιχειώνουν για καιρό.
Κι εγώ τα ίδια θα πάρω μαζί μου, μην νομίζεις.
Από καιρό φτιαγμένο το βαλιτσάκι μου το ξεσκονίζω κάθε που κοιτώ στην κρυψώνα του.
Το έχω καμουφλάρει για να μην φαίνεται.
Περνάνε από δίπλα του όλοι και σημασία δεν δίνει κανείς.
Το έχω κάνει να μοιάζει με συνηθισμένο διακοσμητικό στο χώρο και μόνο εγώ ξέρω τι κρύβεται μέσα του.
Όταν είμαι μόνη το ανοίγω και το φορτώνω με επιθυμίες και όνειρα και υποσχέσεις. Υποσχέσεις για εκείνη την στιγμή που θα…
Τελευταία άνοιξα κι έβαλα ακόμα ένα σημείωμα.
«Πόσο θα θελα να σου πω, έλα να κάνουμε μια τρέλα, έλα να ζήσουμε ΜΑΖΙ»
Νομίζω πως έχει γεμίσει το βαλιτσάκι πια κι η στιγμή που θα το κρατήσω σφιχτά στα χέρια μου και θα έρθω να σε πάρω.. δεν είναι μακριά.
Για καιρό πίστευα πως ο χώρος σ’αυτό το βαλιτσάκι θα ήταν αρκετός για να κρατήσει μια ζωή.. Μόνο που φαίνεται πως είναι μαγικό τούτο το βαλιτσάκι… κι όσο περνάει ο καιρός τόσο στενεύει τα μέτρα του.
Και τις νύχτες.. ανακατώνει τα σημειώματά και βγάζει αυθαίρετα εκείνο που θέλει στην επιφάνεια.. Βγάζει αυθαίρετα εκείνο που η ψυχή βουβά επιζητά πιο πολύ. Εκείνο που προσπαθώ να χώνω όλο και πιο βαθιά.
Γι’αυτό σου λέω..
Δεν αργεί εκείνη η μέρα που εγώ θα σου πω δυο λέξεις κι εσύ θα πρέπει να κάνεις μόνο μια κίνηση. Θα πρέπει να μάθεις να τις διαβάζεις τις λέξεις μου όμως. Θα πρέπει να μάθεις να τις ακούς.
Δεν θα χρειαστούν λόγια κι εξηγήσεις. Δεν θα χρειαστούν πολλά.
Γιατί εκείνη η στιγμή, εκείνη η μία στιγμή, δεν έχει δεύτερη ευκαιρία.
Δεν έχει rewind, δεν έχει replay.
Έχει ένα «μαζί» ή ένα «τέλος».
Έχει μόνο μια κίνηση γι’απάντηση.
Κι είτε την κάνεις την κίνηση και προχωράμε, είτε θα με δεις να ξεμακραίνω χωρίς επιστροφή.
Εγώ και το βαλιτσάκι μου.
LoveLetters