Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Σε είδα να κλείνεις την πόρτα πίσω χωρίς αισθήματα. Το πρόσωπο σου δεν ήταν ούτε σκληρό ούτε έδειχνε πόνο.
Ώστε λοιπόν δεν ήταν τίποτα όλα αυτά.
Ανοίγω το καυτό νερό και γεμίζω την μπανιέρα.
Στην άκρη του πλυντηρίου έχει μείνει μια μπλούζα σου. Την παίρνω αγκαλιά και μυρίζω το άρωμα σου.
Ώστε δεν με αγάπησες καθόλου.
Την πετάω με μανία στα σκουπίδια.
Δεν θέλω να σε ξαναδώ.
Κάτι μέσα μου γελάει. Κάτι μέσα μου κλαίει και κάτι άλλο ωρύεται.
Δεν ήξερα πως έχω τρεις ανθρώπους μέσα μου. Νόμιζα πως ήταν μόνο δύο, ένας Άγγελος και ένας Δαίμονας. Ποιος είναι αλήθεια ο τρίτος;
Βάζω το μπουρνούζι και φτιάχνω έναν ζεστό αρωματικό καφέ. Δεν ξέρω τι ώρα είναι μα δεν με νοιάζει.
Το μόνο που με νοιάζει είναι ότι απόψε έφυγες. Πότε άραγε θα κλάψω, ή μάλλον γιατί δεν έχω κλάψει ακόμα;
Κάθομαι στον καναπέ και κοιτάω γύρω. Θα πρέπει να αλλάξω τη διακόσμηση ή να αλλάξω σπίτι, δεν είμαι σίγουρη ακόμα.
Ξαφνικά κουδούνι. Είσαι εσύ.
«Συγνώμη» μου λες.
Σε κοιτάω βαθιά στα μάτια.
«Θα σου στείλω ότι έμεινε από τα πράγματα σου με κούριερ» σου απαντάω και κλείνω την πόρτα.
Τελικά είμαι πιο δυνατή από όσο πιστεύω.