Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Η ιστορία μας έχει από καιρό τελειώσει και όσα ζήσαμε, βρήκαν τη θέση τους στο μυαλό μου. Κάθε κομμάτι μας, τακτοποιήθηκε στα κουτάκια της ψυχής μου και δεν έμεινε τίποτα απωθημένο, τίποτα μισό, τίποτα ανολοκλήρωτο.
Τώρα πια, που πατάω σταθερά στα πόδια μου και έχει ξεθολώσει η σκέψη μου, τώρα πια είμαι πιο σίγουρη από ποτέ, πως δεν μετάνιωσα για τίποτα. Δεν μετάνιωσα για όσα έζησα, για όσα ένιωσα, για όσα έκανα. Δεν μετάνιωσα για όσα σου έδωσα, για όσα άφησα πίσω για σένα, για όσα έχασα για να σ’ έχω.
Η ιστορία μας δεν ήταν απ’ αυτές που σε κάνουν να θέλεις να τις ξεχάσεις. Τα όσα αισθάνθηκα ήταν αληθινά κι ατόφια κι άξιζε κάθε δάκρυ για όσα μου πρόσφερες. Το παραμύθι που μου χάρισες, αυτό που περπάτησα κρατώντας το χέρι σου, ήταν όμορφο, ήταν μαγικό, ήταν ακριβώς ότι ήθελα και ζητούσα.
Δεν μετανιώνω για τίποτα λοιπόν ή μάλλον… σχεδόν για τίποτα, γιατί αν είναι κάτι, που παρότι η ιστορία μας ανήκει πια στο παρελθόν με πονάει ακόμη, είναι ένα μόνο, το ότι δεν έφυγα όταν όλα είχαν πια τελειώσει.
Μετάνιωσα που αφότου κατάλαβα πως το τέλος μας ήταν προδιαγεγραμμένο, δεν έβαλα την τελεία. Μετάνιωσα που ενώ ήξερα πως δεν υπήρχε γυρισμός απ’ τον δρόμο που είχαμε πάρει, δεν πάτησα φρένο. Μετάνιωσα που δίστασα, που άφησα το χρόνο να τραβήξει την σχέση μας απ’ τα μαλλιά, παρότι είχε πάψει ν’ αναπνέει. Μετάνιωσα που δίστασα ν’ αποχωρήσω. Μετάνιωσα που επέμενα να δίνω το φιλί της ζωής σε έναν νεκρό δεσμό.
Δεν είναι εύκολο να φεύγεις. Δεν είναι εύκολο να φεύγεις, ακόμη κι αν ξέρεις πως δεν έχει μείνει τίποτα πια να σώσεις. Δύσκολο να αποδεχτείς το τέλος και να πείσεις τον εαυτό σου να σταματήσει να προσπαθεί, όταν δεν υπάρχει καμία περίπτωση ανατροπής. Όλη αυτή η υπερπροσπάθεια να αναστήσεις κάτι νεκρό, το μόνο που κάνει, είναι να ευτελίζει τη μαγεία που ένιωσες, αυτό όμως είναι κάτι που μπορείς να αποδεχτείς μόνο όταν πάρεις απόσταση από μια κατάσταση, μόνο όταν ηρεμήσει η σκέψη σου και μπορείς να δεις τα πράγματα καθαρά.
Τώρα πια λοιπόν, που έχω πάρει αυτή την απόσταση, σου λέω με σιγουριά πως δεν μετάνιωσα για όσα έζησα, για όσα ένιωσα, για όσα έκανα. Δεν μετάνιωσα για όσα σου έδωσα, για όσα άφησα πίσω για σένα, για όσα έχασα για να σ’ έχω. Το μόνο που μετάνιωσα ήταν που μ’ άφησα να πέσω στα μάτια σου, που άφησα να με δεις όπως δεν έπρεπε, που σύρθηκα σε σ’ έναν δρόμο ανούσιας επιμονής. Το μόνο που μετάνιωσα ήταν που άργησα να φύγω…