Γράφει η Τζένη Γιαννοπούλου
Το βλέπεις εκείνο το παιδάκι που κρύβεται πίσω από τη γωνία και σε κοιτάει; Εκείνο που δε τολμάει να βγει;
Όχι; Δε το βλέπεις; Μα γι’ αυτό σε κοιτάει, θέλει να το δεις.
Το έχεις ξεχάσει εδώ και πολλά χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες.
Κι εκείνο κάθεται καρτερικά και σε περιμένει.
Είναι πληγωμένο, θυμωμένο, προδομένο, εγκαταλελειμμένο.
Θέλει να σου μιλήσει, να σου πει για τις πληγές του, για τα παράπονά του, τα θέλω του και τα χαμένα του όνειρα.
Πρέπει όμως να σε εμπιστευτεί, πρέπει εσύ να κάνεις το πρώτο βήμα, να το πλησιάσεις.
Φοβάσαι; Τι φοβάσαι; Μήπως σε πονέσουν αυτά που έχει να σου πει;
Μήπως καταλάβεις πόσο συνδεδεμένος είσαι με αυτό το παιδάκι;
Ναι, θα πονέσεις, θα κλάψεις, θα θυμώσεις.
Κανείς δε λέει ότι θα είναι εύκολο.
Μα αν θες να λυτρωθείς, αν θες να ελευθερωθείς και να καταλάβεις, πρέπει να του μιλήσεις.
Κοίταξέ το στα μάτια. Πες του ότι το αγαπάς και ότι δε θα το πονέσεις ποτέ. Πες του ότι είναι ότι πολυτιμότερο υπάρχει.
Άπλωσε το χέρι σου. Χάιδεψέ το. Αγκάλιασέ το.
Σε περίμενε καιρό, λαχταράει να σου ανοίξει την ψυχή του.
Και να σου εξηγήσει, πως το μόνο που θέλει είναι η αγάπη και η φροντίδα σου. Και σε αντάλλαγμα, θα σου δώσει όλες τις εξηγήσεις που ζητάς.
Το βλέπεις σου λέω;
Μίλα του, κάνε το πρώτο βήμα.
Αφού έτσι κι αλλιώς γνωρίζεστε, απλά χαθήκατε!
Από που γνωρίζεστε; Μα κοίτα το ξανά, δεν το ξέρεις; Κοίτα τα μάτια του, τα μαλλάκια του, κάπου το έχεις ξαναδεί έτσι; Σε κάτι παλιές ξεχασμένες φωτογραφίες.
Το θυμήθηκες ε; Είναι τα ίδια μάτια που σε κοιτούν κάθε μέρα στον καθρέφτη, με την ίδια μελαγχολία, το ίδιο παράπονο και ένα μεγάλο “γιατί“.
Μίλα του σου λέω, μίλα σε σένα.