Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Σκατά φίλε μου!
Κατάντια σου λέω ρε γαμώτο, οι άνθρωποι φτωχέψαμε εντελώς κι έχουμε μόνο κρίματα κι ίσως χρήματα, και τίποτα άλλο. Μάθαμε να ζούμε με αναβολές και με προσωρινά επιδόματα σε όλα μας, μπήκανε τα επιδόματα στο DNA μας και πια κυλούν στο αίμα μας, έγιναν φύση μας.
Επιδόματα θέρμανσης, μπας και ζεστάνουμε λιγάκι τις ψυχές μας, παραδοχή ήττας δηλαδή, ότι είναι παγωμένες.
Επίδομα στέγασης, να βρούμε κανένα κεραμίδι για τα άστεγα ή και τα ανύπαρκτα πολλές φορές, τα όνειρα μας.
Επίδομα έρωτα, σου λέει ο άλλος, να περάσουμε λίγο καιρό, να ξεκαβλώσουμε, κι ύστερα δεν γαμιέται μωρέ, έχει ο Θεός, θα βρούμε τίποτα άλλο για ξεκάβλωμα.
Επιδοματάκι αγάπης, να σε αγαπήσω σήμερα για να την κάνω την δουλίτσα μου, να κλείσω όπως όπως καμιά τρύπα στην διάτρητη ψυχή μου κι από αύριο θα δούμε, αν με βολεύεις θα σε ξανά – αγαπήσω κι αύριο, αλλιώς θα σε ξε – αγαπήσω.
Αγκαλιάς επίδομα, γιατί έχω καιρό να αγκαλιαστώ, οπότε δώσε μου εσύ μια τώρα που σε βρήκα μπροστά μου εύκαιρο, και μετά θα δοκιμάσω και καμιά άλλη, για να ΄χω ποικιλία, να μην βαριέμαι.
Επίδομα ασφαλούς συμβίωσης, να κάνουμε έναν γάμο τυπικό κι ένα συμβόλαιο με όρους, να ΄χουμε το σπιτάκι μας, το αμαξάκι μας, το ταβερνάκι μας, το σαλονάκι μας, το σινεμαδάκι μας, όμως άκου να σου πω και κάτι, μη μου ζαλίσεις και πολύ τον έρωτα, γιατί έμενα μου αρέσει η βολή μου, θέλω τον χρόνο μου, την άπλα και τον χώρο μου, να μην ξεβολευτώ κιόλας εξαιτίας σου.
Κι όταν καμιά φορά συναντάμε τυχαία κανέναν παππού να κρατάει την γριά του από το χέρι, μας κάνει τόση εντύπωση κι αναρωτιόμαστε τάχαμου οι ανόητοι, “ετούτοι εδώ, πως τα κατάφεραν μωρέ”;
Θα σου πω εγώ πως τα κατάφεραν αυτοί, μιας κι εσένα δεν σου κόβει, άλλη γένια ετούτη βλάκα μου!
Ετούτοι εδώ δεν είχανε επιδόματα, έμαθαν να δουλεύουνε για να έχουνε, έμαθαν να κοπιάζουν, να χτίζουνε σπίτια φτωχικά που να έχουνε όμως γερά θεμέλια, κι όχι σπιτάκια όπως όπως κι ότι να ΄ναι. Έμαθαν να ξεβολεύονται και να στριμώχνονται, για να πετύχουν τον σκοπό τους…
Ποιος ήτανε ο σκοπός τους;
Το μαζί φυσικά, το πλάτη πλάτη, το ως το τέρμα, το μέχρι τέλους
Και το μαζί φίλοι μου, δεν ζει με “επιδόματα”, μη λέτε μαλακίες!
Αν θες στα αλήθεια ένα μαζί κι ένα ως το τέρμα, θα βρέξεις κώλο φουκαρά μου, θα πρέπει να μάθεις να ζεις με τις δυνάμεις σου και να τις ενώνεις με του άλλου, αν τις έχετε, κι όχι με επιδόματα, τεμπέληδες, ακάματοι κι ανίκανοι…
Μην λέτε άλλες μαλακίες, μην περιμένετε τα επιδόματα λοιπόν, μην κυνηγάτε το εύκολα, αν θέλετε να βρείτε τα μεγάλα, να μην ψάχνετε μέσα στα μικρά.