Γράφει ο Νίκος Γρηγοροπούλος
Αν ήθελες δεν θα άφηνες τις νύχτες να χάσουν την γεύση σου, ούτε τις μέρες να περνάνε σαν τα αδιάφορα λεωφορεία στο κέντρο.
Δεν θα άφηνες τα τασάκια να γεμίζουν με την ίδια μάρκα και το δροσερό φθινόπωρο να μην συνοδεύει με ραντεβού τις πρώτες βροχές.
Αν ήθελες θα άφηνες κάτι να φωσφορίζει στο μυαλό μου.. αν πάταγες pause για μερικά λεπτά στις επείγουσες υποχρεώσεις που αναλώνουν τα κέφια μας.
Η καθημερινότητα θα έμοιαζε με πρωτότυπη ιδέα και τα Χριστούγεννα με μια ξεκούραστη κατηφόρα.
Και θέλω να ξέρεις κάτι.. βαρέθηκα τα μηνύματα και τα τζουφια ραντεβού που με αφήνουν μισοντυμενο στο μπαλκόνι να περιμένω να βραδιάσει.
Βαρέθηκα να ελπίζω στο τίποτα που τίποτα δεν μοιάζει πιο πολύ με την μιζέρια.
Βαρέθηκα να αναρωτιέμαι.
Βαρέθηκα να προσπαθώ, να πλάθω ψέματα και να δικαιολογώ.
Και τα τηλέφωνα βαρέθηκα και τα laptop και όλα τα μπλιμπλικια που με χωράνε σε πλαίσια και οθόνες.
Το κουδούνι θέλω να μου χτυπήσεις, να ανοίξω την πόρτα και να εκπλαγώ, να ανθίσουν κισσοί στους τοίχους και να δραπετεύσει όλο το σκοτάδι από τα παράθυρα.
Όσο δεν φέρεσαι έτσι μοιάζεις με όλους αυτούς που φέρονται σαν ρεπλικες.
Τι κάνω εγώ ανάμεσα σε ρεπλικες γαμωτο;
Τι διάολο συμβαίνει;
Βαρέθηκα!