Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης
Μην δοκιμάζεις τις αντοχές, αν δεν ξέρεις τι υπάρχει μετά το τέλος τους.
Μην δοκιμάζεις τις ανοχές, αν είσαι έτοιμος να πληρώσεις το λογαριασμό.
Μην δοκιμάζεις τον υπομονετικό, που θα ξυπνήσει ένα πρωί και θα αποφασίσει ότι οι λέξεις “υπομονή”, “ανοχή” και “αντοχή”, διαγράφονται από το λεξιλόγιό του.
Είναι ωραίο το παραμύθι, όσο μένει παραμύθι κι όσο λέγεται για να περνά η ώρα, αλλά τι γίνεται, όταν το παραμύθι φτάσει στα λάθος αυτιά;
Όταν κάποιος μάθει το αφήγημά σου και αποφασίσει να πει το δικό του;
Άκου λοιπόν μαγκάκο, που αποφασίζεις έτσι επειδή νομίζεις ότι μπορείς να πιάνεις γυναίκες, υπολείψεις και ζωές στο άθλιο στόμα σου, μόνο και μόνο γιατί μια χυλόπιτα σου έκατσε βαριά.
Μια μέρα, το παραμύθι τελειώνουν.
Όλα τα παραμύθια τελειώνουν, ούτως ή άλλως.
Τώρα αν το παραμύθι τελειώσει με το “κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα” ή με το “πουτάνα όλα”, στο χέρι σου είναι. Ή μάλλον στο περιορισμένης ευθύνης IQ σου.
Κι εσείς κορίτσια, όταν σας μιλάνε για πρώην τους και τις στολίζουν “καριόλες, “πουτάνες” κι όλα τα σιναφί και παράλληλα δεν φταίνε ποτέ και για τίποτα, αλλά πάντα έφταιγε εκείνη για όλα, να ξέρετε πως όταν το λήξετε, τα ίδια θα λέει και για εσάς.
Για έναν άντρα, υπάρχει ένας βασικός νόμος, δεν μιλάει για όσες πέρασαν από τη ζωή του. Κι ας είναι οι χειρότερες. Κι ας είναι οι καλύτερες.
Δεν μιλάει.
Όλα τα άλλα, είναι παραμύθια της χαλιμάς, για πριγκίπισσες χωρίς μυαλό.