Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Κάποτε ονειρευόμουνα να κατακτήσω τον κόσμο, να μπορέσω να πάω εκεί που ο άνθρωπος δεν πήγε ποτέ του, σε κάθε μέρος, κάθε χώρα καθε χωριό αυτού του πλανήτη.
Εβλεπα ανθρώπους να ταξιδευουν απεριόριστα, να έχουν χρήματα για να το κάνουν, αλλά στην πραγματικότητα να μην το χαίρονται, να μην είναι χαρούμενοι.
Τότε σκεφτομουν, αν είχα χρήματα να κάνω αυτά τα όνειρα πραγματικότητα λες να ήμουν και εγώ δυστηχισμένη; αλλα το απέκλεια απευθειας.
Θεωρούσα οτι δεν μπορείς να είσαι δυστηχισμένος όταν μπορείς να κατακτήσεις τη γή, να γνωρίσεις μέρη και κόσμους, πολιτισμούς και ιστορίες.
Κι ομως.
Οσο περνάγανε τα χρόνια συνειδιτοποιούσα ακόμα περισσότερο πως φουντώνε μέσα μου κάτι ανεξίγητο για να μπορέσω αυτά τα ταξίδια να τα κάνω, αυτα τα μέρη να τα εξερευνήσω.
Όνειρα.. μια τόσο όμορφη λέξη, τόσο δυνατή, τόσο όμορφη και ταυτόχρονα τόσο άσχημη.
Το να μην καταφέρεις να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου, είναι η άσχημη πλευρά του.. το να κάνεις όμως τα όνειρά σου πραγματικότητα, είναι η ευτυχία..
Άλλοι κάνουν όνειρα, να γίνουν πλούσιοι, να έχουν ένα γρήγορο σπορ αυτοκίνητο, να κατακτήσουν τη γή..
Αλλοι πάλι λενε, να τελειώσω τη σχολή, να βρώ δουλειά σε αυτό που σπούδασα, να κάνω οικογένεια.
Τέλος είναι και αυτοί που ονειρεύονται να ξυπνήσουν αύριο και να γίνουν καλά, να έχουν πίσω την υγεία τους.
Όλοι μας ονειρευόμαστε να κάνουμε κάτι, να γίνουμε κάτι και να καταφέρουμε κάτι.
Το μονο σίγουρο είναι πως στην πραγματικότητα το μόνο που μετράει στη ζωή μας είναι να ονειρευόμαστε να έχουμε υγεία.
Τι να το κάνω αν ονειρεύομαι υλικά αγαθά όταν αυτά δεν θα με κάνουν να ευτυχίσω ποτέ.
Οσο περνάει ο καιρός νιώθω την ανάγκη να είμαι ευτυχισμένη.
Τελείωσα τη σχολή μου, δουλεύω σε αυτό που σπούδασα εχω την οικογένεια μου γιατί όμως δεν είμαι αλήθεια ευτυχισμένη; τί ειναι αυτό που με κρατάει πίσω;
Έψαξα. Το βρήκα..
Αποφάσισα να αφήσω τη δουλειά μου γιατί με χάλαγε και να κάνω το πιο σημαντικό, να κάνω αυτό που ονειρεύτηκα. Δουλειά και αυτή απλά διαφορετική, με λιγότερα χρήματα μεν αλλά με έκανε να χαμογελώ δε. Τότε ευτύχησα! και ξέρεις γιατί; γιατί μπορούσα πλεόν να απολαμβάνω την καθε στιγμή με την οικογένεια μου, τον αντρα μου, να απολαμβάνω την υγεία μου, να ξυπνάω κάθε μέρα και να χαμογελάω πιο πολύ.
Κατάλαβα οτι αυτό που σπούδασα το ερωτεύτηκα αλλά, δεν με έκανε ευτυχισμένη. Το όνειρο μου τελικά -εμένα- με έκανε να ευτυχίσω. Δεν είχε σημασία να κάνω λεφτά, γιατί τα αληθινά χρυσάφια είναι η οικογένεια μου. Δεν είχε σημασία να κάνω μεγάλα ταξίδια, σημασία είχε να κάνω μικρά ταξίδια με νοήμα και τον άνθρωπο μου μαζί. Αυτό που φούντωνσε μέσα μου για να γυρίσω τη γή φούντωνε απλά και μόνο γιατί δεν ήμουν ευτυχισμένη και έπρεπε κάπου να ξεσπάσω. Και κατάλαβα οτι αν έκανα αυτά τα ταξίδια θα ήμουν πάλι δυστηχισμένη γιατί δεν θα είχαν νόημα. Κατάλαβα γιατί αυτοί που προείπα είναι δυστηχισμένοι. Αυτό που μου φαινόταν περίεργο, τώρα είναι πια ξεκάθαρο.
Γιατί τα όνειρα, μένουν εκεί στην ακρούλα τους και σε περιμένουν να τα πραγματοποίεις, και όσο εσύ τα ξεχνάς εκείνα φουντώνουν, και όσο τα προσπερνάς εκείνα σε καταπίνουν. Μέχρι που φτάνεις στο αμήν, λές Θεε μου τα παρατάω όλα μα όλα και κάνω αυτό που ονειρεύτηκα.
Τα όνειρα σου θέλουν να τα πραγματοποιήσεις, δεν φτάνει απλά να τα κοιτάς και να τα στηνεις στον τοίχο.
Ενα προσωπικό μήνυμα για όλους όσους έχουν ξεχάσει τα όνειρα τους.
Ποτέ δεν είναι αργά απλά θέλει λίγο κόπο παραπάνω..
Με πολύ αγάπη,
Μ.Κ