Γρηγοροπούλου Στέλλα
Πεθαίνω για εσένα αλλά δεν θα το κάνω γιατί προτιμώ να ζήσω για εσένα.
Να ζήσω για να σε απολαύσω σε όλες τις στιγμές τις ζωή σου.
Και αν όχι σε όλες, έστω στις πιο πολύτιμές σου, στις πιο μοναδικές σου!
Εκείνες που θα έδινες και τη ζωή σου για να τις ζήσεις. Τις δικές σου, κατάδικές, σου αγαπημένες στιγμές.
Εκείνες που μοσχοβολούν στη θύμησή σου, που αγγίζουν το κορμί σου και το κάνουν να ανατριχιάζει, εκείνες που σε κάνουν να κλαις από πόθο.
Όλες εκείνες και ακόμα πιο πολλές.
Γιατί;
Γιατί είναι δικές σου και ότι είναι δικό σου αμέσως αποκτά μοναδική σημασία.
Για εμένα μόνο, ναι μόνο για εμένα.
Θα έδινα κάτι από την ψυχή μου για να μπορέσω να το κάνω, να μπορέσω να το ζήσω.
Μα τι νόημα θα είχε η αγάπη αν δεν το ζήσεις αυτό. Ή μάλλον καλύτερα αν δεν θέλεις να το ζήσεις;
Κανένα νόημα. Καμία ουσία. Καμία μυρωδιά που να θυμίζει έρωτα, πόθο, καύλα. Όπως θέλεις πες το μα όπως και να το πεις είτε με δικά σου λόγια είτε με τα γνωστά λόγια του κόσμου όλου, την ίδια σημασία έχει.
Τα λόγια είναι για όλους, ο έρωτας μόνο για εσένα, μόνο όπως τον εννοείς εσύ.
Τα μάτια βλέπουν όλα όσα οι υπόλοιποι δεν μπορούν να δουν.
Το κορμί νιώθει την απόλυτη επαφή.
Η γεύση σου πάντοτε γλυκιά μα το σημαντικότερο, πάντοτε δικιά σου.
Η μυρωδιά σου απαλή σαν το βαμβάκι.
Πεθαίνω για εσένα αλλά προτιμώ να ζήσω για εσένα!
Να σε γευτώ, να σε ονειρευτώ, να σε αγγίζω.
Να σε αγγίζω μέχρι τα άκρα μου να μην νιώθουν πια.
Πεθαίνω για εσένα, σημαίνει ζω για εσένα!