Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου
Ακούγεται εγωιστικό αλήθεια να λέει κάποιος ότι τα δικά του βήματα τα ορίζει μόνο ο ίδιος;
Τι είσαι εσύ και τα ορίζεις; Θεός; Δεν υπακούς πουθενά εσύ; Δεν ακολουθείς κανόνες; Δεν υποτάσσεσαι σε εξουσίες;
Κοίτα και ψάξε το νόημα στις λέξεις που ξεκινούν με το ‘υπό’, όπως αυτές που με ρώτησες παραπάνω και δώσε την απάντηση στον εαυτό σου πόσο ελεύθερα επιλέγεις να τις ακολουθήσεις.
Οι κανόνες είναι ωφέλιμοι όταν μας δείχνουν το μέτρο όχι όμως όταν εξουθενώνουν τον άνθρωπο.
Και είναι εξαιρετικά ωφέλιμοι όταν συνειδητά αποφασίζουμε να τους ακολουθούμε εμπνεόμενοι από εκείνους ως οδηγούς αρμονικής ζωής και όχι επειδή επιβάλλονται από καταχρηστικές εξουσίες.
“Παν μέτρον άριστον” έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και “Μηδέν άγαν”, όμως έχει χαθεί η αίσθηση του μέτρου και συνήθως οι άνθρωποι τείνουν στην χειραγωγούσα υπερβολή.
Αν έχεις ενηλικιωθεί εδώ και πολλά χρόνια όχι βιολογικά, αμιγώς πνευματικά, τότε δεν χρειάζεσαι κάποιον να σε πάει πίσω στο “στράτα, στρατούλα”…
Ξέρεις να περπατάς μόνος σου και το σημαντικότερο είναι ότι γνωρίζεις και που να κοιτάς.
Κανένας Θεός λοιπόν δεν είμαι, ούτε αντιδρώ για να αντιδρώ σε εξουσίες οποιασδήποτε μορφής και να ακολουθώ κανόνες άμετρους.
Απλά γνωρίζω από που έρχομαι, ποιός είμαι και που πηγαίνω!
Και από την στιγμή που έχω απαντήσει σε αυτά τα θεμελιώδη ερωτήματα μέσα μου, ο Θεός μου με βοηθά, με προστατεύει και με οδηγεί να ορίζω τα δικά μου βήματα.
Γιατί πέρασαν πολλά χρόνια από το “στράτα στρατούλα” που με έκανε να κοιτώ μονίμως χαμηλά μη και σκοντάψω -απαραίτητο για τότε-, αχρείαστο στο σήμερα αφού έμαθα να ορίζω μόνος μου τα βήματά μου και να επιλέγω να κοιτώ ψηλά ως Ανθρωπος!
Το αποτύπωμα που θα αφήσουμε σε αυτόν τον κόσμο και η απόφαση που θα πάρουμε να κολλήσουμε ή να απελευθερωθούμε από αυτόν τον κόσμο, θα είναι ανάλογη της πνευματικής μας κατάστασης.
Κάθε βήμα χρειάζεται να είναι συνειδητό, ακέραιο και μετρημένο!