Γράφει ο Γιώργος Γαλάνης
Συγγνώμη…
Μια συγγνώμη θέλω να ζητήσω, για όλα αυτά που σου προκάλεσα. Δεν έπαιξα μαζί σου, δεν δείλιασα απέναντι σου, απλά δεν άντεξα να βαδίσω μαζί σου από φόβο και μόνο. Συγγνώμη για όλα αυτά τα οποία σου έταξα, συγγνώμη που τελικά δεν ήμουν αυτός που πίστευες.
Ξέρεις, νόμιζα πως μπορώ να τα καταφέρω, πως είμαι δυνατός και πως θα μπορέσω να είμαι αυτός που ήθελες. Ίσως και να φταίω που σε έκανα να το πιστέψεις, γιατί ίσως και να βιάστηκα από ενθουσιασμό. Βλέπεις, τόσο καιρό στη μοναξιά νόμιζα ότι είχα ξεχάσει πώς είναι να έχεις μια αγκαλιά. Ήρθες και πίστεψα πως όλα μπορούν να συμβούν και να αλλάξουν.
Τελικά ξέχασα, με κλείδωσα και πέταξα κάπου τα κλειδιά. Είναι όπως όταν κλειδώνεσαι έξω από το σπίτι σου το βράδυ και δεν έχεις τρόπο να μπεις. Είναι όπως όταν ξέρεις ότι σε χωρίζει μια μόνο πόρτα από τη θαλπωρή του σπιτιού σου, αλλά αυτή είναι ασφαλείας και δεν παραβιάζεται. Κάπως έτσι νιώθω τελικά κι εγώ. Κάποτε θα βρεις τρόπο να σπάσεις τη πόρτα και να μπεις. Ίσως κι εγώ απλά να θέλω χρόνο.
Μάτια μου, δεν έφταιξες εσύ, αντίθετα μου έδωσες κίνητρο να πιστέψω και πάλι. Θέλω να κοιτάξεις και να βαδίσεις στον δρόμο, τον οποίο ονειρεύτηκες κι ας μην είμαι εγώ ο βασιλιάς σου. Εγώ θα είμαι πάντα σκιά στα βήματά σου και θα σε προσέχω με τον δικό μου διακριτικό τρόπο. Ξέρω πως αυτό δεν είναι αρκετό για σένα, αλλά είναι τουλάχιστον αληθινό και τίμιο.
Σ ευχαριστώ… Συγγνώμη…