Γράφει ο Άρης Γρηγοριάδης
Είναι εκείνες οι στιγμές που ακούς το όνομά της, σε ένα τυχαίο, άλλο πρόσωπο κι όμως, εκείνος ο κόμπος, στέκεται στο λαιμό σου.
Προσπαθεί να μην γίνει λυγμός, να μην γίνει λέξεις, να μην γίνει τίποτα.
Θες να εξαφανιστεί. Έχεις ανάγκη να εξαφανιστεί.
Κι όσο κι αν το προσπαθείς, είναι αδύνατο.
Γιατί αυτό το όνομα, το έχεις ξεστομίσει σε στιγμές έρωτα και πάθους.
Το έχεις ξεστομίσει ψιθυρίζοντας άπειρα “σ’αγαπώ”.
Ήταν κι η τελευταία λέξη που ξεστόμισες, την ώρα που έφευγε, με μια εξήγηση της πλάκας και ένα “αντίο” που δεν είχες υπολογίσει ποτέ πως θα άκουγες από εκείνη.
Είναι το όνομά της που κάποτε έκανε το στομάχι σου να γυρνάει με χίλιες πεταλούδες.
Είναι το όνομά της που κάποτε μουρμούριζες ανάμεσα σε ουίσκι και κατάρες, λίγο πριν ή λίγο μετά τα αναπάντητα “γιατί” σου.
Και πού και πού, όταν είσαι χαλαρός, όταν έχεις αφεθεί ξεχασμένος κάπου εκεί ανάμεσα στις μνήμες, ακούς τυχαία κάποιον να αναφέρει το όνομά της, και γυρνάς να κοιτάξεις.
Δεν είναι εκείνη. Ποτέ δεν είναι εκείνη.
Είναι όμως αυτός ο ίδιος γαμημένος κόμπος που σε πνίγει.
Αυτός ο κόμπος που ξέρεις καλά, πως δεν θα φύγει ποτέ..