Γράφει η Νεφέλη
Να μετράς τα λόγια σου αγαπημένε μου πριν τα ξεστομίσεις.
Σου είπα πολλές φορές αυτή τη φράση. Εσύ όμως ποτέ σου δεν με άκουσες και δεν με πήρες στα σοβαρά.
Ήταν πολλές οι στιγμές που το στόμα σου έσταζε φαρμάκι, δηλητήριο πικρό που τρυπούσε το δέρμα μου και πλημμύριζε το αίμα και την ψυχή μου. Ξεστόμιζες με μεγάλη ευκολία λόγια που γεννιόταν για να με πονέσουν χωρίς να σε νοιάζει το πιο βασικό ,αν μου αξίζουν.
Το λάθος όμως ήταν δικό μου. Εσύ τελικά αποδείχθηκε πως τέτοιος ήσουν. Πικρόχολος. Άνθρωπος με μικρή καρδιά και στενή σκέψη, γεμάτος απωθημένα και απραγματοποίητα όνειρα, που έλεγες πως σου τα στέρησε η ζωή.
Η ζωή τελικά ξέρεις δεν σου στέρησε τίποτα. Μόνος σου τα κατέστρεφες όλα γιατί αυτός ήσουν. Δεν άντεχες το απλό, το αγνό , το αυθόρμητο, το ξαφνικό .Τα ήθελες όλα στημένα γύρω σου με επίκεντρο εσένα.
Ώσπου μια μέρα δεν σε άντεξα πια. Ούτε εσένα αλλά ούτε την γκρίνια σου , τις απειλές σου και τη μιζέρια σου. Μάζεψα ένα πρωί άρον – άρον τα πράγματα μου πριν προλάβεις να γυρίσεις κι έφυγα.Έφυγα τρέχοντας μακρυά από σένα για να γλιτώσω και να σωθώ πριν με καταστρέψεις τελείως.
Φοβόμουν , φοβόμουν πολύ, για μήνες κρυβόμουν μην τυχόν και ανακαλύψεις που βρίσκομαι.Τις νύχτες είχα εφιάλτες . Έντρομη ξυπνούσα και τότε ανακάλυπτα πως όχι δεν με βρήκες! Πως ήταν τελικά ένα ακόμη κακό όνειρο.
Μου πήρε καιρό μέχρι να νιώσω ασφαλής μακρυά από σένα και να βεβαιωθώ πως δεν μπορείς πια να μου κάνεις κακό. Μου πήρε πολλούς μήνες ώσπου να βρω ξανά ένα κομμάτι του χαμένου μου εαυτού.Βλέπεις είχες κατορθώσει να με πείσεις πως χωρίς εσένα δεν είμαι τίποτα άλλο παρά μόνο μια άχρηστη.
Όμως ΕΓΩ , η άχρηστη, τα κατάφερα! Βρήκα τις δυνάμεις μου, στάθηκα στα πόδια μου, σε διέγραψα από τη ζωή μου, λυτρώθηκα από εσένα και τώρα γεύομαι τις απλές καθημερινές ομορφιές της ζωής.
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να εμπιστευτώ ξανά κάποιον άλλον κι αν θα του επιτρέψω να αγγίξει την καρδιά μου. Όμως να σου πω κάτι; Προς το παρόν τουλάχιστον δεν με νοιάζει. Μου αρκεί που έσπασα τα δεσμά μου από σένα.