Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Άκου που σου λέω, στο τέλος, όλα περνάνε. Θα περάσει κι αυτό..
Όλα περνάνε με τον καιρό. Όλα άλλαξαν ξαφνικά, από καιρό είχαν αλλάξει, απλά εγώ δεν ήθελα να το δω.
Δεν πειράζει όμως, ποτέ δεν είναι αργά. Όλα έρχονται στην ζωή μας για να μας κάνουν καλύτερους. Ακόμα και τα πιο δυσάρεστα. Σκέφτηκα να γράψω δυο γραμμές, ίσως τις δεις, ίσως και όχι.
Δεν έχει σχέση όμως εγώ θα τις βγάλω από μέσα μου για να είμαι πιο ήσυχη με τον εαυτό μου, με την συνείδηση μου. Η ζωή μ’αγαπάει πολύ ξέρεις, μου φέρθηκε καλά και μου φέρεται ακόμα.
Δεν έχει σχέση που δεν απέκτησα όλα όσα θα ήθελα, απέκτησα όμως πολλά σημαντικά πράγματα. Κι ένα απ’αυτά ήσουν κι εσύ κι έτσι σε αφήνω μέσα μου.
Σε διεκδίκησα απ’την αρχή πολύ, σε κυνήγησα, ίσως γιατί αντιλήφθηκα πόσο θα σε ήθελα. Απ’την αρχή σε ήθελα πολύ, για σένα δεν ξέρω. Και την δειλία μου να φύγω κι αυτήν την ήξερα.
Και ότι κάποιος κλαίει στο τέλος κι αυτό το ήξερα. Το ξέρεις άλλωστε ότι ούτε χαζή είμαι, ούτε τυφλή. “Έχω μάτια και βλέπω” και μυαλό ξυράφι που σκέφτεται και γδέρνει.
Μπορεί να είμαι συναισθηματική και ευαίσθητη αλλά δεν είμαι ανόητη, μόνο όταν θέλω είμαι. Αλλά έχω την απόλυτη εντύπωση ότι ήθελες να νιώθεις ότι σε θέλω ακόμη, ήθελες να βλέπεις στα μάτια μου τον πόθο, ήθελες να νιώθεις ότι σε επιθυμώ κι ας με είχες διώξει.
Ξέρω πολύ καλά ότι έχεις ανάγκη για πολλά, αλλά εγώ δεν μπόρεσα κι ούτε θα μπορέσω να στα δώσω.
Σου εύχομαι ολόψυχα να τα βρεις, αλλά εύχομαι και να τα εκτιμήσεις!
Ήθελα να φύγω από εδώ αγαπημένη, αλλά τα σκάτωσα. Ήθελα από καιρό να φύγω από εδώ μέσα, δεν μπορώ το ψέμα και την υποκρισία, δεν μπορώ τις άσχετες κουβέντες και τις ανοησίες, δεν μπορώ την γκρίνια και την μιζέρια.
Μου αρέσει να βλέπω τα μάτια όταν λέω καλημέρα, μου αρέσει να χαϊδεύω
με το βλέμμα τα πάντα, να γελάω πραγματικά κι όχι “χαχαχαχα”, να ξημερώνομαι σε πραγματική αγκαλιά κι όχι σε λέξεις φαντασίας.
Είναι επιλογή του καθενός τα πάντα και το σέβομαι αυτό. Όπως και για να σεβαστώ την δική μου ψυχή πρέπει να φύγω.
Και φεύγω γιατί το θέλω κι όχι μόνο γιατί πρέπει. Κι αυτή μου η εμπειρία έκανε τον κύκλο της. Άκου που σου λέω, στο τέλος, όλα περνάνε.